Het werd tijd voor een experiment, een echte reis. Iets wat eindelijk ook weer eens leuk is voor de ouders, maar ook te doen voor Arie en Ted. En dan maar kijken waar het fout gaat. Een nachtferry moest het worden: Hoek van Holland-Harwich. Qua bestemming leek Londen ons te ambitieus, dus het werd Cambridge, een compacte stad met z’n imposante eeuwenoude colleges, in tweeen gedeeld door rivier cq stroompje de Cam met aan de ene kant de colleges en aan de andere kant de Backs, gezien de koeien die er liepen het best te vertalen als weilanden.
Ideaal voor een off road kinderwagenrit. Op Queens college vouwde Arie een vliegtuigje van de folder met plattegrond en overtrad de niet over het gras, pardon lawn lopen regel regelmatig. Hij probeerde ook nog een dakpan als souvenir mee te smokkelen.
Fietsen leek ons ook wel een goed vakantieplan, maar het was vies koud, en levensgevaarlijk met dat links rijden en ontbreken van fietspaden. En hoewel de studenten daar dol zijn op fietsen, vinden ze bakfietsen en kinderzitjes maar raar, duur en eng, dus daar doen ze niet aan. Sowieso zijn er geen kinderen doordeweeks in de stad. Die worden waarschijnlijk kort na hun geboorte op kostschool gedaan. Maar op zaterdag kwamen uit alle hoeken en gaten de kinderwagens en daarmee de kinderen te voorschijn.
Er waren ook wel speeltuintjes, maar het typisch Engelse weer gaat niet echt samen met speeltuinbezoek. De lokale boekwinkel bleek beter geschikt om weer op te warmen. Dat gold ook voor het museum van Sedgwick (dinosauriers) en het museum voor zoologie (veel skeletten van Afrikaanse dieren en opgezette beesten). En allemaal gratis!
We overnachtten in het Hilton, pal aan de Cam, naast de beroemde colleges, met uitzicht op de Backs, met zwembad en groots ontbijtbuffet. We hadden een 4 persoons kamer. Ging prima, als Arie en Ted gingen slapen, namen we de rode bank op de eerste verdieping tegenover de liften in beslag compleet met de bij Mark’s en Spencers gekochte blikjes gin tonic.
We vielen bij het ontbijt wat uit de toon tussen de zakenlui. Arie die de ontbijtzaal binnenloopt: “ Ted! Heeft! Gepoept!”. Ted vanuit de wc: “Ik ben klaar!”. In het zwembad: Een jonge familie tussen de bejaarden tijdens hun morning swim. Wifi-ende zakenmannen in de lounge gaan ook wat lastig samen met over banken klimmende kinderen.
Omdat Cambridge een echte studentenstad is, kon je er prima betaalbaar eten. De italiaanse keuken is wel besteed aan Arie en Ted. De beste pizza mozzarella ever gegeten en ook nog heel hip bij Jamie Oliver’s Italian. Ze hadden zelfs kindermenu’s met kleurpotloden.
Conclusie: succesvolle vakantie, maar afstanden waren toch nog te groot voor Arie en Ted om te lopen. De grote kinderwagen, waar Arie ook op kon meerijden was onmisbaar en de knalrode dubbeldekkersightseeingbus, waarin we tot voor kort nog niet dood gevonden wilden worden, bleek onmisbaar om de stad te zien. Inschattingsfoutje was ook de beroerde treinverbinding Harwich-Cambridge, anderhalf uur enkele reis, op de terugreis met drie keer overstappen, nog buiten de foute overstap, waarbij we per ongeluk in het obscure Colchester belandden. Dat werd de eerste trein weer terug naar Manningtree, waar we in een Ben Hur achtige race met volledige bepakking een 3 minuten overstap haalden. En Arie, die vond Engeland gewoon een land en niet een vakantie. Engelsen, het blijven natuurlijk wel rare jongens met hun gekke gewoontes, accent en flutweer.
Beetje late reactie maar wat leuk weer om te lezen!