We zijn op vakantie geweest op Ibiza. Nou ja, vakantie, we waren met z’n allen ergens anders. Ergens waar het toch wel ver is om de kinderen naar de opvang te brengen, te ver. Dat was dus 14 dagen non stop Arie en Ted. En dat kunnen best wel nare mannetjes zijn.
Arie heeft het nog steeds over “Arie vliegtuig Ibiza eiland”. Senior vond na aanvankelijk tegensputteren een Citroen Berlingo toch wel een heel handige wagen en overweegt nu schuifdeuren in z’n Mondeo te laten zetten.
Ik had voor iedereen drie setjes kleren meegenomen en dat betekende iedere dag wassen met een wasmachine, waar je in 1950 ongetwijfeld helemaal de blits mee maakte op de vrouwenbond. Running joke op Ibiza was dan ook “Vliegtuig! Oh nee, wasmachine!”, nadat 007 na z’n eerste vliegervaring het centrifugeren van het archaisch monster verwarde met een opstijgend vliegtuig.
Absolute topper was toch wel Ibiza World Radio, ook via internet te beluisteren. Over het hele eiland lijken ze overal boxen opgehangen te hebben en overal hoor je de relaxte eilandbeat. House voor de niet house liefhebber. En alle verlaten strandjes met azuurblauwe zee zijn ook onweerstaanbaar.
Al snel hadden we een goede dagplanning te pakken. ‘s Ochtends met de rammelbuggy naar Es Canar, een dorp waar het stikt van de engelse pensionado’s en een overdaad aan strandmeuk verkooppunten. Daar dronken we koffie bij de enige hippe strandtent. (Margarita’s voor €4!). Het was al echt strandweer! Daar hadden ze ook een speelhuisje waar Ted op z’n gemak in de schaduw met z’n schepjes en emmertjes kon spelen en Arie kon kiezen uit maar lieftst twee glijbanen. Tegen elven vertrokken we weer naar huis, zodat Quick en Flupke hun middagdut konden doen en ‘s middags gingen we met de auto op pad naar een strandje of Ibiza stad. De glass bottom boat was ook een topper. Ted blijkt al over echte zeebenen te beschikken.
Minpuntje was dat onze duitse buurman Christian van onze 2 onder 1 kap in typische Ibizanese bouwstijl ‘s ochtends iets voor zessen op moest en z’n tv dan knetterhard aanzette om een beetje op gang te komen. Arie en Ted vonden dit al snel ook een puik moment om de dag te beginnen. Hun hoogtepunt waren waarschijnlijk de twee keer per week terugkomende bezoekjes aan de Eroski supermarkt. Daar mochten ze ieder in een karretje meerijden, absolute topper was toch wel de visafdeling met gamba’s, vissen en vooral de inktvissen met lekker veel noppen. Arie sprak al snel redelijk spaans en begroette de cassieres met een keihard “OOOLAAAAAAAHHHHH!!!!!”
Op de terugweg naar huis gingen we nog even aan op Platja de’n Bossa, ook bekend als het Rolexstrand. Arie maakte meteen vrienden met 3 zwaar getatoueerde Spanjaarden door ze te wijzen op de op 50 meter hoogte overvliegende vliegtuigen op weg naar het vliegveld. “Kijk dan! Vliegtuig! Landen! Daar!”. “What’s the boy saying???” Op het vliegtuig terug leek het hele vliegtuig vol te zitten met makelaars, sales figuren en andere patsers uit het Gooi met hun iets te blonde vrouwen met witte broek en Uggs en snotverwende Kinderen voor Kinderen kinderen. Het moet een traumatische vlucht geweest zijn voor de stewards en stewardessen van Ryanair. Ted’s krijspartij voor hij om 22,30 uur eindelijk uitgeput in slaap viel, zal ook niet geholpen heb staan.
Op vliegveld Niederrhein had 006 nog een goede practical joke. Meneer had de autosleutel in z’n jas zonder het ritszakje dicht te doen in de buggy gegooid en nu zal de autosleutel niet meer in z’n jaszak… Om half 12 ‘s avonds op een vliegveld, waar Ted het inmiddels het al weer op een krijsen gezet had. Door een klein wonder zat de sleutel in het netje in de rammelbuggy en was daar niet tijdens het in- en uitladen uitgevallen. Eind goed, al goed, gelukkig waren we weer veilig thuis. Maar volgend jaar gaan we zo weer!
Ja, ik denk dat ik zeker wel een jaar nodig heb om te herstellen 😉
Gelukkig maar,ik kijk nu al uit naar het verslag 😉
a3