Weblog van een bruid

Vanaf vandaag 11.00 uur in de voorverkoop: de Zwarte Cross 2014 van 25 juli tot en met 27 juli. Als de kippen erbij natuurlijk. Vandaag besteld, nu al in huis. Fijn dat we al eerder een bezoekje aan tante Rikie kunnen brengen: als we in de winter in Parijs zijn in de beeldentuin van het museum van Rodin. Prachtplek, we waren er eerder, maar toen waren Arie en Gijs echter zo druk met kastanjes in de weer, dat de gelijkenis met tante Rikie me toen ontgaan is.

De koude, donkere, mistige, maar zeer sfeervolle 10 kilometer avondeditie van de de zevenheuvelenloop. Compleet met wielrenners die als fietsend de tijdelijke led lantaarnpalen langs de Meerwijkselaan brandend hielden, verderop een sprookjesachtig Eftelingmuziekje bij een smal bosweggetje bij Groesbeek. En we kwamen langs vele vertrouwde plekken in Nijmegen Oost, maar nu midden over alle afgezette, anders zo drukke aan- en uitvoerwegen van Nijmegen. Langs de Limos kazerne, de hockeyvelden, Thermen Nijmegen, de villa’s van de Heiliglandstichting, de heuvelachtige velden met mistflarden aan de Meerwijkse laan, het Afrikamuseum, de Maartenskliniek,  tante Koosje, de bult op bij Westerhelling en met een vliegende vaart bult af weer terug de stad in.

Net terug van een drie dagen zwarte cross. Helemaal top. Houd het stil, zorg dat ze er in de Randstad niet achter komen.

 Enkele hoogtepunten:

 *  Spike, die met zijn punkbandje the Deaf zo hard speelde, dat er gaandeweg van alles stuk ging, maar ze gingen dapper door. Op de heenweg stonden ze ook al met pech met de bus langs de A12. Stuur geld, koopt allen hun cd!

* Jimmy de Texaan’s backflip met auto: ineens hangt er een auto ondersteboven boven de schans. En 2x een klapband na de landing.

* Alex de gekke Rus, die vorig jaar met z’n motor over het hoofdpodium sprong, nu met z’n motor over de kop over de schans ging

* Type Eric Corton, toen ie nog in de 20 was en met beduidend minder tatouages, met in chocoladeletters “TRUST A FEW” op zijn rug

* de zanger van Go back to the Zoo, die bij een waterski ongeluk zijn duim gekreusd had, snel een uitzendgitarist ingehuurd heeft, die enkele dagen had om het repertoire in te studeren. Aankondiging: “En nu komt ongeveer Electric”.

* Arie en Ted op schoot bij tante Rikie

* het nieuwe Zwarte Cross shirt van de 3 heren Baris

* mijn nieuwe strandtas, gemaakt van de zeilen van oude Zwarte Cross tenten

* gezien bij de Bayou: “hoe kom ik in contact met het vrouwelijk geslacht”. Ga met je vriend pal langs een gewilde looproute naar de bar zitten, houd twee muntjes omhoog en roep tegen elke leuke meid die naar de bar loopt: “Hey, kun je ook even twee biertjes voor ons meenemen!”.

* Bij het Reggaeterrein: alwaar een grote vriendengroep achtereenvolgens deed aan touwtrekken met onzichtbaar touw, touwtje springen met onzichtbaar touw en zelfs limbodansen met onzichtbaar touw.

De Marikenloop: mijn eerste 10 kilometer. So far voor vrouwen renevementen. Maar wel voor herhaling vatbaar. Maar eens een plekje zien te bemachtigen voor de zeven heuvelenloop light. Ze houden dit jaar hun 30 jarig jubileum en de avond ervoor hebben ze een 5 en 10 kilometer georganiseerd.

Gevonden in de leesbak in de kantine van het zwembad: het derde nummer van het nieuwe tijdschrift Gooisch… Met stijgende verbazing gelezen, het moet echt de uit de hand gelopen 1 april grap van het jaar zijn! Een handleiding voor een typisch gooisch leven. En dat valt allemaal nog niet mee. Een notaris over hoe hij een onterfde rijkeluisdochter met minnaar toch aan de hevig gewenste erfenis geholpen heeft. Ontspoorde rijkeluiskinderen in de handen van loverboys, rijkeluispubers die gewoon mee mochten doen aan de drank en drugsgelagen van pa en ma en hun vrinden. Tip: als het te gek wordt kun je je kind gewoon een paar maanden afvoeren naar een afkickkliniek in een ver buitenland. Het leven van een net gescheiden gooische dame met 3 kinderen, labrador, alimentatie en jogaclubje op zoek naar een nieuwe rijke man, maar tijdens haar hardlooprondje op de Veluwe komt ze er beduidend minder  tegen dan in het Vondelpark. Quote: “Ik heb zelf ook altijd hard meegewerkt in het bedrijf, maar dat bleek niet meer houdbaar na de scheiding.”  Nog eentje dan: “We houden er niet van er teveel mee te koop te lopen. Zo noemen wij thuis bewust geen merken, het is de gezinsauto en de sportauto, niet de Landrover en de Porsche.”

Hilarisch, ik overweeg een abonnement.

Ik heb mijn echtgenoot voor zijn verjaardag in januari een wake up light gegeven. Sindsdien gaat om 6.00 uur het licht langzaam aan, alsof de zon opkomt en om half zeven beginnen de vogeltjes te kwetteren. Na drie kwierpjes begint bandje van het vogeltje opnieuw, dat is wel jammer, maar verder is het perfect wakker worden. We waren helemaal gewend en vonden het een groot succes.

Nu is er sinds een week een probleem ontstaan. Het is eindelijk lente geworden en dat hebben de vogels in onze tuin ook ontdekt. Die beginnen in de vroege ochtend te tjilpen. Wij zijn echter inmiddels door de Wake Up light zo geconditioneerd dat we bij het horen van vogelgetjilp direct ons bed uitspringen. En zijn  nu klaarwakker na het horen van de eerste de beste vogel in de tuin om 5 uur ‘s morgens…

We zijn met z’n vieren naar Londen geweest en het was een groots avontuur. Met de overtocht per nachtboot waren we al bekend. Ted verheugde zich erg op het varen, maar dat gebeurde pas na elven toen hij al lang sliep. Toen de volgende ochtend het gordijn open ging en hij de kade van Harwich waar we al aangemeerd waren zag: “Owh, hebben we nou nog niet gevaren?!”

Het vervolg per metro was even lastig. We hadden de grote kinderwagen bij ons en vrijwel alle londense metrostations hebben trappen, her en der een roltrap en ook wat moeilijk te vinden liften. Hiervoor heeft 006 al snel het bumperen uitgevonden. Je zet hierbij de kinderwagen op de twee grote achterwielen en stuitert hiermee de trap af. Kan ook prima met Ted erin. Ted kan op twee manieren reageren: A: “Whuh! Whuh! Whuh! Ik vind het leuk papa!”, of B: “Auw, auw, auw auw” vooral als hij een wat sardonische stemming heeft en er een lief oud dametje die dol is op kinderen binnen gehoorafstand is.

Arie en Ted werden al snel echte metromannen. Ted hield in zijn kinderwagen, net als iedereen die stond, netjes een paal vast en Arie schoof als hij een vrij bankje zag snel aan bij de Londenaren, zodat ie lekker kon zitten. Arie stak op een station altijd als eerste zijn neus om een hoek en riep dan “Papa een roltrap!” of “Papa, lekker bumperen!”.

Sightseeen met een peuter en kleuter bleek een avontuur op zich, maar elk nadeel heb z’n voordeel en Arie en Ted bleken het ideale excuus voor gebruikmaken van invalidenwc’s, -liften en -ingangen zonder de ellenlange rijen wachtende toeristen. Zo hebben we de Tower gezien, het London Eye, inspiratie voor tekenen opgedaan in de National Gallery, Arie was vooral geïnteresseerd in de boeven, heksen en mooie kleuren. Ik heb hem nog voor de zonnebloemen van van Gogh gezet: de kleuren waren wel mooi, maar verder niet zo. De mensen die in het museum de schilderijen natekenden vond hij buitengewoon interessant, hij zat er echt met z’n neus bovenop.

Er waren ook wel dingen voor kinderen te doen. Onder het London Eye in het Jubilee Park is een grote speeltuin met een gloednieuw groot klimtoestel. De wandeltocht langs de Thames naar Tate Modern vonden we ook allemaal leuk, gaandeweg kwamen we de nodige kunstobjecten tegen. “Kijk een stoffen boom, de stam is net het bed met de 20 matrassen van de prinses op de erwt!”. Ook stonden daar de nodige objecten voor “parcours” waar Arie en Ted ook lekker op konden klimmen. In het Tate Modern was op de vierde verdieping een “under 5” speeltuin En Sea Life met z’n haaien, clownsvissen en pinguins en het circus in Winterwonderland in Hyde Park waren ook toppers.

Wat de “vakantie” het best karakteriseerde was ons bezoek aan St. Pauls cathedral. We hadden de rolstoelingang gevonden en werden daar ontvangen door een mevrouw die behalve blind ook slechthorend moest zijn, aangezien ze onverstaanbaar sprak en ons totaal onbegrijpelijk eindeloze instructies gaf voor gebruik van het pasje voor de invalidenlift. Nadat we de kerk en crypte bekeken hadden, vonden we dat we ook de toren op wilden, aangezien we voor de entree 30 pond kwijt waren. Eerst moesten we weer langs de doofblinde mevrouw om de kinderwagen af te geven, Ted zat op de trap al snel bij papa op de arm, Arie heeft het hele stuk naar boven gelopen, het laatste stuk in de koepel op de wenteltrappen had ie wel wat morele support nodig. En op de top moest ie ineens heel nodig plassen. Stress! Snel een pampertje om en toen kon het. Ted moest nu ook, maar dat was meer omdat ie meeleefde met z’n broer. Waarschijnlijk is Arie een van de weinigen die op de St. Pauls geplast heeft. Op de terugweg zaten we nog even vast achter een jongen met hoogtevrees die ook langs de wenteltrappen naar beneden moest en aangezien de jongens moe waren van het klimmen hebben we maar naar beneden gedragen. Toen moest ook Ted plassen, ik durfde niet meer naar de wc omdat ik al twee keer met Ted op de arm langs een 20 vrouwen lange rij in de dameswc gesprint was om hem achter de eerste de beste deur die open ging op de wc te zetten. Iedereen had nog een droge broek, en hiermee ons geluk lang genoeg op de proef was gesteld, vonden we het tijd om te gaan. Invalidenpas afgegeven, de doofblinde mevrouw kreeg net pauze en we besloten maar gewoon via de hoofdingang naar buiten te gaan. Daar stonden echter hordes wachtende toeristen en het uitgangspoortje was dusdanig gebarricadeerd dat een kinderwagen daar zelfs niet opgevouwen door heen kon. Gelukkig stonden aan de andere kant twee ietwat verveelde fransozen te wachten, die wel bereid waren de kinderwagen over de poort te tillen. Daar ging Ted op anderhalf meter hoogte juichend door de St. Paul. Nog even de 24 treden van de hoofdingang afgebumperd en we konden met een voldaan gevoel met de metro terug naar het hotel.

Het werd tijd voor een experiment, een echte reis. Iets wat eindelijk ook weer eens leuk is voor de ouders, maar ook te doen voor Arie en Ted. En dan maar kijken waar het fout gaat. Een nachtferry moest het worden: Hoek van Holland-Harwich. Qua bestemming leek Londen ons te ambitieus, dus het werd Cambridge, een compacte stad met z’n imposante eeuwenoude colleges, in tweeen gedeeld door rivier cq stroompje de Cam met aan de ene kant de colleges en aan de andere kant de Backs, gezien de koeien die er liepen het best te vertalen als weilanden.

Ideaal voor een off road kinderwagenrit. Op Queens college vouwde Arie een vliegtuigje van de folder met plattegrond en overtrad de niet over het gras, pardon lawn lopen regel regelmatig. Hij probeerde ook nog een dakpan als souvenir mee te smokkelen.

Fietsen leek ons ook wel een goed vakantieplan, maar het was vies koud, en levensgevaarlijk met dat links rijden en ontbreken van fietspaden. En hoewel de studenten daar dol zijn op fietsen, vinden ze bakfietsen en kinderzitjes maar raar, duur en eng, dus daar doen ze niet aan. Sowieso zijn er geen kinderen doordeweeks in de stad. Die worden waarschijnlijk kort na hun geboorte op kostschool gedaan. Maar op zaterdag kwamen uit alle hoeken en gaten de kinderwagens en daarmee de kinderen te voorschijn.

Er waren ook wel speeltuintjes, maar het typisch Engelse weer gaat niet echt samen met speeltuinbezoek. De lokale boekwinkel bleek beter geschikt om weer op te warmen. Dat gold ook voor het museum van Sedgwick (dinosauriers) en het museum voor zoologie (veel skeletten van Afrikaanse dieren en opgezette beesten). En allemaal gratis!

We overnachtten in het Hilton, pal aan de Cam, naast de beroemde colleges, met uitzicht op de Backs, met zwembad en groots ontbijtbuffet. We hadden een 4 persoons kamer. Ging prima, als Arie en Ted gingen slapen, namen we de rode bank op de eerste verdieping tegenover de liften in beslag compleet met de bij Mark’s en Spencers gekochte blikjes gin tonic.

We vielen bij het ontbijt wat uit de toon tussen de zakenlui. Arie die de ontbijtzaal binnenloopt: “ Ted! Heeft! Gepoept!”. Ted vanuit de wc: “Ik ben klaar!”. In het zwembad: Een jonge familie tussen de bejaarden tijdens hun morning swim. Wifi-ende zakenmannen in de lounge gaan ook wat lastig samen met over banken klimmende kinderen.

Omdat Cambridge een echte studentenstad is, kon je er prima betaalbaar eten. De italiaanse keuken is wel besteed aan Arie en Ted. De beste pizza mozzarella ever gegeten en ook nog heel hip bij Jamie Oliver’s Italian. Ze hadden zelfs kindermenu’s met kleurpotloden.

Conclusie: succesvolle vakantie, maar afstanden waren toch nog te groot voor Arie en Ted om te lopen. De grote kinderwagen, waar Arie ook op kon meerijden was onmisbaar en de knalrode dubbeldekkersightseeingbus, waarin we tot voor kort nog niet dood gevonden wilden worden, bleek onmisbaar om de stad te zien. Inschattingsfoutje was ook de beroerde treinverbinding Harwich-Cambridge, anderhalf uur enkele reis, op de terugreis met drie keer overstappen, nog buiten de foute overstap, waarbij we per ongeluk in het obscure Colchester belandden. Dat werd de eerste trein weer terug naar Manningtree, waar we in een Ben Hur achtige race met volledige bepakking een 3 minuten overstap haalden. En Arie, die vond Engeland gewoon een land en niet een vakantie. Engelsen, het blijven natuurlijk wel rare jongens met hun gekke gewoontes, accent en flutweer.

Hoera, briljante tip van zo’n ongewenst figuur aan de deur. Er is nu een sticker, die ze tegenhoudt! Voor slecht 2,50 te bestellen. Nooit meer Jehova’s, kaarten voor het goede doel en andere acties met een zielig verhaal,die alleen maar genoegen nemen met een vaste storting van minimaal 10 euro per maand voor minimaal 25 jaar.

Geestelijk verrijkend is het niet, zo’n all inclusive “bandjes” vakantie in een resort ver van de bewoonde wereld. Van 3x daags vreetschuur, waar Pa mus (+3 kg, weer terug op normaal gewicht) en Ma mus (-1 kg, nog steeds op normaal gewicht) af en aan vlogen van buffet naar tafel om de, om nog meer doperwten (Ted) en ijs en taart (007), tjilpende peutermusjes tot rust te brengen. Na 3 dagen dreigde Ted’s polsbandje in te groeien, we hebben het maar doorgeknipt.

Het eten was puik, het weer was matig. Op dagen dat je in Nederland net besluit tot korte mouwen, stonden wij om 10 uur klaar om onze stretcher zo dicht mogelijk bij het pierenbadje te planten. Arie en Ted hadden zwemvestjes van wetsuitmateriaal, lekker warm, dus dat ging net. We hadden 1 echt slechte dag, maar toen zochten we net als alle andere ouders de lobby op, zodat alle toekomstige ADHD ertjes daar konden rondrennen. Ted heeft hier op de laatste dag z’n eerste vakantieliefde gescoord: Hannah, een kleine Duitse spring in het veld.

Nou hebben we wel wat nuttige informatie over vakantie met peuters opgedaan. Must do’s: Vliegveld Weeze, Air Berlin en zelf met een met een taxi naar hotel in plaats van eindeloos in de transferbus te zitten. Qua resort: het enige vermaak is eten en zwemmen! Dus zorg voor goed weer, veel (ondiepe) zwembaden en zwemvesten. Let ook op andere activiteiten voor noodgevallen (lees: slecht weer), er was een speeltuin en wat winkeltjes. Een binnenzwembad en -speeltuin waren ook handig geweest, maar in ieder geval een lobby waar ze lekker kunnen rennen en waar cocktails verkrijgbaar zijn. En de golden oldie: neem zo weinig mogelijk zooi mee: als er maar een wasmachine is en koop je opblaasbare krokodil daar.