We zijn met z’n vieren naar Londen geweest en het was een groots avontuur. Met de overtocht per nachtboot waren we al bekend. Ted verheugde zich erg op het varen, maar dat gebeurde pas na elven toen hij al lang sliep. Toen de volgende ochtend het gordijn open ging en hij de kade van Harwich waar we al aangemeerd waren zag: “Owh, hebben we nou nog niet gevaren?!”
Het vervolg per metro was even lastig. We hadden de grote kinderwagen bij ons en vrijwel alle londense metrostations hebben trappen, her en der een roltrap en ook wat moeilijk te vinden liften. Hiervoor heeft 006 al snel het bumperen uitgevonden. Je zet hierbij de kinderwagen op de twee grote achterwielen en stuitert hiermee de trap af. Kan ook prima met Ted erin. Ted kan op twee manieren reageren: A: “Whuh! Whuh! Whuh! Ik vind het leuk papa!”, of B: “Auw, auw, auw auw” vooral als hij een wat sardonische stemming heeft en er een lief oud dametje die dol is op kinderen binnen gehoorafstand is.
Arie en Ted werden al snel echte metromannen. Ted hield in zijn kinderwagen, net als iedereen die stond, netjes een paal vast en Arie schoof als hij een vrij bankje zag snel aan bij de Londenaren, zodat ie lekker kon zitten. Arie stak op een station altijd als eerste zijn neus om een hoek en riep dan “Papa een roltrap!” of “Papa, lekker bumperen!”.
Sightseeen met een peuter en kleuter bleek een avontuur op zich, maar elk nadeel heb z’n voordeel en Arie en Ted bleken het ideale excuus voor gebruikmaken van invalidenwc’s, -liften en -ingangen zonder de ellenlange rijen wachtende toeristen. Zo hebben we de Tower gezien, het London Eye, inspiratie voor tekenen opgedaan in de National Gallery, Arie was vooral geïnteresseerd in de boeven, heksen en mooie kleuren. Ik heb hem nog voor de zonnebloemen van van Gogh gezet: de kleuren waren wel mooi, maar verder niet zo. De mensen die in het museum de schilderijen natekenden vond hij buitengewoon interessant, hij zat er echt met z’n neus bovenop.
Er waren ook wel dingen voor kinderen te doen. Onder het London Eye in het Jubilee Park is een grote speeltuin met een gloednieuw groot klimtoestel. De wandeltocht langs de Thames naar Tate Modern vonden we ook allemaal leuk, gaandeweg kwamen we de nodige kunstobjecten tegen. “Kijk een stoffen boom, de stam is net het bed met de 20 matrassen van de prinses op de erwt!”. Ook stonden daar de nodige objecten voor “parcours” waar Arie en Ted ook lekker op konden klimmen. In het Tate Modern was op de vierde verdieping een “under 5” speeltuin En Sea Life met z’n haaien, clownsvissen en pinguins en het circus in Winterwonderland in Hyde Park waren ook toppers.
Wat de “vakantie” het best karakteriseerde was ons bezoek aan St. Pauls cathedral. We hadden de rolstoelingang gevonden en werden daar ontvangen door een mevrouw die behalve blind ook slechthorend moest zijn, aangezien ze onverstaanbaar sprak en ons totaal onbegrijpelijk eindeloze instructies gaf voor gebruik van het pasje voor de invalidenlift. Nadat we de kerk en crypte bekeken hadden, vonden we dat we ook de toren op wilden, aangezien we voor de entree 30 pond kwijt waren. Eerst moesten we weer langs de doofblinde mevrouw om de kinderwagen af te geven, Ted zat op de trap al snel bij papa op de arm, Arie heeft het hele stuk naar boven gelopen, het laatste stuk in de koepel op de wenteltrappen had ie wel wat morele support nodig. En op de top moest ie ineens heel nodig plassen. Stress! Snel een pampertje om en toen kon het. Ted moest nu ook, maar dat was meer omdat ie meeleefde met z’n broer. Waarschijnlijk is Arie een van de weinigen die op de St. Pauls geplast heeft. Op de terugweg zaten we nog even vast achter een jongen met hoogtevrees die ook langs de wenteltrappen naar beneden moest en aangezien de jongens moe waren van het klimmen hebben we maar naar beneden gedragen. Toen moest ook Ted plassen, ik durfde niet meer naar de wc omdat ik al twee keer met Ted op de arm langs een 20 vrouwen lange rij in de dameswc gesprint was om hem achter de eerste de beste deur die open ging op de wc te zetten. Iedereen had nog een droge broek, en hiermee ons geluk lang genoeg op de proef was gesteld, vonden we het tijd om te gaan. Invalidenpas afgegeven, de doofblinde mevrouw kreeg net pauze en we besloten maar gewoon via de hoofdingang naar buiten te gaan. Daar stonden echter hordes wachtende toeristen en het uitgangspoortje was dusdanig gebarricadeerd dat een kinderwagen daar zelfs niet opgevouwen door heen kon. Gelukkig stonden aan de andere kant twee ietwat verveelde fransozen te wachten, die wel bereid waren de kinderwagen over de poort te tillen. Daar ging Ted op anderhalf meter hoogte juichend door de St. Paul. Nog even de 24 treden van de hoofdingang afgebumperd en we konden met een voldaan gevoel met de metro terug naar het hotel.