Archive for October, 2010

Efteling

Tuesday, October 19th, 2010

We zijn een weekend naar de Efteling geweest. We zaten in een huisje in bungalowpark Bosrijk. Een echte aanrader: prachtig park, extreem kindvriendelijk en tot in de puntjes doorgeantoonpiecked in Klaas Vaak thema. 4 dagen was veel te kort om alles te bekijken, we moesten er aardig de sokken in houden. Het bosrijk met het Badhuys: het leukste peuterzwembad van Nederland, de vijver met zandkasteel van Klaas Vaak. In de Efteling zelf: een drie mans matrozenfanfare, een 2 mans drumband vergezeld door een stuk of 10 ganzen en natuurlijk alle attracties. Er is zoveel non stop entertainment, dat het soms haast teveel is.

Het was het weekend van de tegenstrijdige belangen. Wat Arie en Ted helemaal fantastisch vonden, vonden wij suf en andersom. Wij wilden in de Droomvlucht, Carnaval Festival en het Fata Morgana en hadden bedacht dat Arie en Ted dat ook al wel leuk zouden vinden. Van Joris en de Draak wisten we al dat we dat op onze buik konden schrijven. Hoewel Arie het afremmen van de bootjes van de Vliegende Hollander in de vijver een absoluut hoogtepunt vond: “Plons! Woesh!” Arie vond de topattracties (die met de lange rijen) vooral lawaaiig en was soms een beetje bang. Wel gezellig om in de wachtrij aan te pappen met collega peuters. Ted heeft zich overal als een commando stoïcijns doorheen geslagen. Te jong om dingen eng te vinden, maar oud genoeg om te ontsnappen in de Kleuterhof en bovenop een glijbaan net op tijd door een collega ouder afgevangen te worden toen hij langs te trappetje naar beneden dreigde te stuiteren in plaats van langs de andere kant naar beneden te glijden.

Je bekijkt de Efteling met heel andere ogen als je met kinderen gaat. Met Arie en Ted breng je uren en dagen door op pleintjes en bij attracties die je nog nooit een blik waardig hebt gekeurd. Wachten tot in het Diorama het miniatuurtreintje eindelijk weer uit een bergtunnel te voorschijn komt. Dat je met de bootjes van de Gondoletta vlak langs de eenden en meeuwen vaart vonden Arie en Ted prachtig en wij vooral koud. Ze zien dingen altijd totaal anders. Ik denk dat Ted van alles de condor bij de ingang van de Vogelrok het allermooiste vond. Met als goede tweede “op het varken met papa” in de grote ouderwetse draaimolen. Arie vond het spelen met herfstblaadjes en takjes in de Kleuterhof het mooist en de stoomtrein met heel veel stoom “Toet toet!” en “Tjoeketjoek”. Maar vooral dat alle andere mensen moesten wachten als de stoomtrein eraan komt.

Maar waar de missie om begonnen was is gelukt. Een ware must-have: de foto waarin je peuter met pamperkontje omhoog onder de paddestoel in het sprookjesbos kijkt om uit te zoeken waar de muziek toch vandaan komt. Hier zijn ze dan!


Goede doelen aan de deur

Tuesday, October 12th, 2010

Bij ons komen regelmatig vertegenwoordigers van goede doelen aan de deur, die een heel verhaal houden over hoe goed hun doel is: mensen in arme landen zonder schoon drinkwater, kinderen met kanker. Zonder uitzondering geen speld tussen te krijgen: groot wereldleed. Dan sta je al een minuut of vijf wat ongemakkelijk het ingestudeerde verhaal aan te horen en wacht je op De Vraag: hoeveel euro heb ik ervoor over om dit leed op te lossen/te zorgen dat deze figuur weggaat.

Ik baal hiervan. Alle jaarlijkse collectes vind ik prima. Elk goed doel heeft z’n eigen week en iedereen krijgt wat. Maar nou zijn er ook goede doelen die geen jaarlijkse collectie hebben en enkele brutale doelen (Hartstichting) die ook tussentijds aan de deur komen. Zo’n frisse jongeman of meid met windjack van de zaak. En die zijn met een eenmalige gift niet tevreden. Ze willen een automatische incasso, maandelijks, €5, €10 of misschien wel €15. Je hoeft alleen nog maar even het hokje naar keuze aan te vinken. Ik heb het wel eens gevraagd en ze worden gewoon betaald: €5 per uur verdienen ze. Ik durfde niet eens te vragen of ze ook nog eens provisie krijgen over hetgeen ze bijeen gebedeld hebben. Zou me niet eens verbazen.

Wat mij betreft is het inbreuk op mijn privacy als ze aan de deur komen. Je wordt ongevraagd lastig gevallen met al het leed in de wereld en ze weten heel goed dat je een behoorlijke hork moet zijn om “nee” te zeggen tegen een persoonlijk aan jou, in je comfortabele warme huis met auto voor de deur, gericht huilverhaal. Het zal ook geen toeval zijn dat we er in ons kleine sociale huurwoninkje geen last van hadden.

Mijn antwoord is nu dat ik uit principe nooit meer geld geef aan goede doelen die dergelijke agressieve verkooptactieken gebruiken. Ik wil niet dit soort types aan de deur, ik wil geen ansichtkaarten en ik wil al helemaal niet de woorden “automatische” en “incasso” in 1 zin gebruikt worden. Ik vind het wanbeleid van een goed doel dat ze dit soort methoden gebruiken. Een ultieme uiting van de heersende bedrijfscultuur aldaar. Ze komen op mijn zwarte lijst en krijgen nooit meer een cent. Sinds vandaag staat Kika er ook op. Jammer.