Weblog van een bruid

Balen dat ik geen twitter account heb. Anders had ik het wel geweten.

“Zo dadelijk oude stereo uit elkaar schroeven. Zin in.”

Met opa en oma Boerderie op een zonnige lentedag de Keukenhof bezocht. De dag waarop we probeerden een familiefoto op het grasperkje aan de vijver te maken, ware het niet dat Arie een hyacint wilde vertrappen, Ted bijna uit beeld sprong, de jonge ouders dit alles met moeite konden voorkomen en er toen Arie en Ted vervolgens een bordje uit het gras probeerden te trekken achter kwamen, dat dit een “niet op het gras lopen” bordje was. De verwarring was inmiddels compleet en we kwamen er pas bij het maken van de “Arie en Ted in de veel te grote Keukenhofklompen” foto achter dat de kinderwagen nog aan de andere kant van de vijver stond.

Toen we onze bezittingen weer terug hadden, konden we verder richting speeltuin. Arie probeerde de lange glijbaan uit en Ted zag het ook wel zitten. Voor Ted ging het erg soepel, opa kwam hem als menselijk vangnet achterna. Helaas kwam opa klem te zitten bovenaan de glijbaan en kon niet achter Ted aan naar beneden. Toen hij zich weer bevrijd had, stond er een hele rij kinderen op de trap naarboven en kon hij daar ook niet naar beneden. Arie en Ted hadden inmiddels de kleine glijbaan ontdekt en zo kwamen we er pas na een minuut of 10 achter, dat opa nog steeds bovenin de speeltoren zat.

Toen iedereen weer veilig met twee benen op de grond stond, hebben we alsnog de gebruikelijke Keukenhofdingen afgewerkt: een rondje gelopen, al slalommend rond bejaarden en Japanners, wat bollenvelden bekeken, een hapje gegeten en daarna konden we moe maar voldaan naar huis.

Iedereen weet dat in Amsterdam alles beter is. Er is geen enkele reden Amsterdam uit te gaan. Vinden Amsterdammers.  Verder heb je eigenlijk alleen nog boeren. Die komen soms naar Amsterdam, heel begrijpelijk, maar het zou fijn zijn als ze daar eens mee ophielden. Waar boeren zich buiten het vieren van vrijgezellenfeesten in Amsterdam mee bezighouden? Geen idee. Stiekem kijken ze wel eens naar Boer zoekt vrouw. Met medelijden, omdat boeren niet in zo’n bruisende stad wonen waar altijd iets te doen is, en enig leedvermaak is dan onvermijdelijk. Tot ze stuitten op boer Annemarie die helemaal vol is van een voor Amsterdammers volkomen nieuw fenomeen: het schuurfeest. Dat hebben ze niet in Amsterdam, de stad die alles heeft. Het probleem was echter snel opgelost: zaterdag 12 maart schuurfeest in Paradiso. Zo.

We zijn een weekend naar de Efteling geweest. We zaten in een huisje in bungalowpark Bosrijk. Een echte aanrader: prachtig park, extreem kindvriendelijk en tot in de puntjes doorgeantoonpiecked in Klaas Vaak thema. 4 dagen was veel te kort om alles te bekijken, we moesten er aardig de sokken in houden. Het bosrijk met het Badhuys: het leukste peuterzwembad van Nederland, de vijver met zandkasteel van Klaas Vaak. In de Efteling zelf: een drie mans matrozenfanfare, een 2 mans drumband vergezeld door een stuk of 10 ganzen en natuurlijk alle attracties. Er is zoveel non stop entertainment, dat het soms haast teveel is.

Het was het weekend van de tegenstrijdige belangen. Wat Arie en Ted helemaal fantastisch vonden, vonden wij suf en andersom. Wij wilden in de Droomvlucht, Carnaval Festival en het Fata Morgana en hadden bedacht dat Arie en Ted dat ook al wel leuk zouden vinden. Van Joris en de Draak wisten we al dat we dat op onze buik konden schrijven. Hoewel Arie het afremmen van de bootjes van de Vliegende Hollander in de vijver een absoluut hoogtepunt vond: “Plons! Woesh!” Arie vond de topattracties (die met de lange rijen) vooral lawaaiig en was soms een beetje bang. Wel gezellig om in de wachtrij aan te pappen met collega peuters. Ted heeft zich overal als een commando stoïcijns doorheen geslagen. Te jong om dingen eng te vinden, maar oud genoeg om te ontsnappen in de Kleuterhof en bovenop een glijbaan net op tijd door een collega ouder afgevangen te worden toen hij langs te trappetje naar beneden dreigde te stuiteren in plaats van langs de andere kant naar beneden te glijden.

Je bekijkt de Efteling met heel andere ogen als je met kinderen gaat. Met Arie en Ted breng je uren en dagen door op pleintjes en bij attracties die je nog nooit een blik waardig hebt gekeurd. Wachten tot in het Diorama het miniatuurtreintje eindelijk weer uit een bergtunnel te voorschijn komt. Dat je met de bootjes van de Gondoletta vlak langs de eenden en meeuwen vaart vonden Arie en Ted prachtig en wij vooral koud. Ze zien dingen altijd totaal anders. Ik denk dat Ted van alles de condor bij de ingang van de Vogelrok het allermooiste vond. Met als goede tweede “op het varken met papa” in de grote ouderwetse draaimolen. Arie vond het spelen met herfstblaadjes en takjes in de Kleuterhof het mooist en de stoomtrein met heel veel stoom “Toet toet!” en “Tjoeketjoek”. Maar vooral dat alle andere mensen moesten wachten als de stoomtrein eraan komt.

Maar waar de missie om begonnen was is gelukt. Een ware must-have: de foto waarin je peuter met pamperkontje omhoog onder de paddestoel in het sprookjesbos kijkt om uit te zoeken waar de muziek toch vandaan komt. Hier zijn ze dan!

Bij ons komen regelmatig vertegenwoordigers van goede doelen aan de deur, die een heel verhaal houden over hoe goed hun doel is: mensen in arme landen zonder schoon drinkwater, kinderen met kanker. Zonder uitzondering geen speld tussen te krijgen: groot wereldleed. Dan sta je al een minuut of vijf wat ongemakkelijk het ingestudeerde verhaal aan te horen en wacht je op De Vraag: hoeveel euro heb ik ervoor over om dit leed op te lossen/te zorgen dat deze figuur weggaat.

Ik baal hiervan. Alle jaarlijkse collectes vind ik prima. Elk goed doel heeft z’n eigen week en iedereen krijgt wat. Maar nou zijn er ook goede doelen die geen jaarlijkse collectie hebben en enkele brutale doelen (Hartstichting) die ook tussentijds aan de deur komen. Zo’n frisse jongeman of meid met windjack van de zaak. En die zijn met een eenmalige gift niet tevreden. Ze willen een automatische incasso, maandelijks, €5, €10 of misschien wel €15. Je hoeft alleen nog maar even het hokje naar keuze aan te vinken. Ik heb het wel eens gevraagd en ze worden gewoon betaald: €5 per uur verdienen ze. Ik durfde niet eens te vragen of ze ook nog eens provisie krijgen over hetgeen ze bijeen gebedeld hebben. Zou me niet eens verbazen.

Wat mij betreft is het inbreuk op mijn privacy als ze aan de deur komen. Je wordt ongevraagd lastig gevallen met al het leed in de wereld en ze weten heel goed dat je een behoorlijke hork moet zijn om “nee” te zeggen tegen een persoonlijk aan jou, in je comfortabele warme huis met auto voor de deur, gericht huilverhaal. Het zal ook geen toeval zijn dat we er in ons kleine sociale huurwoninkje geen last van hadden.

Mijn antwoord is nu dat ik uit principe nooit meer geld geef aan goede doelen die dergelijke agressieve verkooptactieken gebruiken. Ik wil niet dit soort types aan de deur, ik wil geen ansichtkaarten en ik wil al helemaal niet de woorden “automatische” en “incasso” in 1 zin gebruikt worden. Ik vind het wanbeleid van een goed doel dat ze dit soort methoden gebruiken. Een ultieme uiting van de heersende bedrijfscultuur aldaar. Ze komen op mijn zwarte lijst en krijgen nooit meer een cent. Sinds vandaag staat Kika er ook op. Jammer.

De zomervakantie zit er weer op: 2 weken op een huisje van Landal Greenparks op de Veluwe. Er zijn er dan twee dingen zeker: je hebt het meest onstoere vakantieverhaal op je werk en het hele gezin heeft een puike vakantie gehad. Bij wijze van experiment hebben we een kindvriendelijk vakantiepark op 40 minuten rijden van de opvang gekozen, zodat Arie en Ted daar twee dagen in de week naartoe konden. Dat gaf de volgende tweedeling in vakantieactiviteiten: 5 dagen kinderdingen: zwembad, speelparadijs, speeltuintjes, glijbanen, geitjes kijken, naar het huisje van Bollo, 2 dagen grote mensen vakantiedingen: het Gooi bezoeken, naar Leiden, Nijmegen en Den Bosch en wandelen tussen de bloeiende hei op de Posbank. Dit concept was moeilijk te begrijpen voor de juffies van de opvang. Ze zijn op vakantie-ze zijn weer thuis-weer op vakantie-weer thuis, maar daarom niet minder succesvol.

Wat houdt een kindvriendelijke vakantie in? Die begint rond zes uur, half zeven, zo’n twee uur later is het chaotische opsta- en ontbijtritueel klaar. Radio Ibiza hebben we nog wel steeds aan voor het echte vakantiegevoel. Inmiddels stuiteren Arie en Ted door het huisje, er zit niks anders op dan ze buiten los te laten. Dan kom je langs wat speeltuintjes waar overal even gespeeld moet worden. Ted stapt meestal stevig door, die wordt als een magneet naar de geitjes toe getrokken. Vervolgens gaan we langs de opgezette das en wild zwijn bij de receptie, zeggen we Bollo de Beer gedag en gaan soms nog door naar het indoorspeelparadijs. Ted is dan al weer een keer of 5 naar de geitjes gewandeld.

In zo’n park sta je continu op je lekker spelende kinderen te wachten, die spelen met de kinderen van… andere wat verveeld wachtende ouders. Een praatje is dus zo gemaakt. Ook hadden we leuke buren, met twee oudere kinderen: Erik van 4 en Amy van 6, die al snel besloten Arie op sleeptouw te nemen op avontuur op de bosheuvel achter hun huisje. Daar heeft Arie een hoop van geleerd, over een vossehol (gat in de grond), wilde zwijnen poep (verbrand hout), dat je het beste met een stok een heuvel op kunt lopen, over dennenappels en prikplanten. We hoorden Amy telkens zeggen: “Kom Arie, ga je mee?”, bij de hand pakte en hem al tegenstribbelend meetrok, Arie vond het best eng, maar ook spannend en leuk en was erg teleurgesteld toen Amy en Erik weer naar huis moesten.

Er is dan altijd klein leed, bijvoorbeeld toen Arie’s favoriete knuffel kleine Wolk nog in de wasmachine zat en het al bedtijd was en de drie andere Wolken onvoldoende morele steun boden om te kunnen gaan slapen. Uiteindelijk is 006 maar naar de wasserette gegaan om Wolk op te halen. Met 007 al sniffend in z’n pyama op de arm. Ted zat met mij bij de wasserette te wachten en hield al die tijd de droger met knuffels nauwlettend in de gaten. “Dah!”.

Er was ook tijd voor uitjes. Zo gingen we naar Radio Kootwijk, een bizar kathedraalachtig betonnen gebouw midden op de hei, waar in de jaren twintig radiocontact met Indonesie werd gelegd. We zijn ook nog met de stoomtrein van de Veluwse Stoom Maatschappij geweest. Met name het aankoppelen van de locomotief aan onze wagon “Boem” heeft grote indruk op Arie gemaakt. Net als het “Kabaal!” van het tjoeketjoek en de stoomfluit. En Ted: als ie maar wandelen kon vond ie het goed. Naar het zwembad vond Arie ook leuk: onder een luid “Canadaaah!” sprong ie in het water. Ted liep liever door het babybadje. Daar was Arie ook snel te vinden als daar blonde chica’s van een jaar of 3 zaten. Het park had een mooi speelparadijs en Arie ging in de ballenbak, van de glijbaan, in de klimtoren, in de auto’s, papte aan met blonde chica’s van een jaar of 3 en Ted: die stapte rond, over de houten bruggetjesen was erg blij als ie een ballenbakbal te pakken had. Burgers zoo vond iedereen prachtig. Het hoogtepunt was toch wel de pijlstaartroggen, hoewel Arie de olifanten ook mooi vond.

En wij: we zijn over de Brink in Laren gelopen, de mensen waren best vriendelijk. In Blaricum is echt niks te doen, daar staan wel belachelijk grote huizen. Leiden vonden we een verrassend mooie stad. In Den Bosch hebben we de hele Bijenkorf leeggekocht en we hebben heerlijk geluncht in ontzettend kinderwagenonvriendelijke cafe’s. Dus eind goed, al goed. Eindconclusie: beetje saai wel relaxed.

We zijn op vakantie geweest op Ibiza. Nou ja, vakantie, we waren met z’n allen ergens anders. Ergens waar het toch wel ver is om de kinderen naar de opvang te brengen, te ver. Dat was dus 14 dagen non stop Arie en Ted. En dat kunnen best wel nare mannetjes zijn.

Arie heeft het nog steeds over “Arie vliegtuig Ibiza eiland”. Senior vond na aanvankelijk tegensputteren een Citroen Berlingo toch wel een heel handige wagen en overweegt nu schuifdeuren in z’n Mondeo te laten zetten.

Ik had voor iedereen drie setjes kleren meegenomen en dat betekende iedere dag wassen met een wasmachine, waar je in 1950 ongetwijfeld helemaal de blits mee maakte op de vrouwenbond. Running joke op Ibiza was dan ook “Vliegtuig! Oh nee, wasmachine!”, nadat 007 na z’n eerste vliegervaring het centrifugeren van het archaisch monster verwarde met een opstijgend vliegtuig.

Absolute topper was toch wel Ibiza World Radio, ook via internet te beluisteren. Over het hele eiland lijken ze overal boxen opgehangen te hebben en overal hoor je de relaxte eilandbeat. House voor de niet house liefhebber. En alle verlaten strandjes met azuurblauwe zee zijn ook onweerstaanbaar.

Al snel hadden we een goede dagplanning te pakken. ‘s Ochtends met de rammelbuggy naar Es Canar, een dorp waar het stikt van de engelse pensionado’s en een overdaad aan strandmeuk verkooppunten. Daar dronken we koffie bij de enige hippe strandtent. (Margarita’s voor €4!). Het was al echt strandweer! Daar hadden ze ook een speelhuisje waar Ted op z’n gemak in de schaduw met z’n schepjes en emmertjes kon spelen en Arie kon kiezen uit maar lieftst twee glijbanen. Tegen elven vertrokken we weer naar huis, zodat Quick en Flupke hun middagdut konden doen en ‘s middags gingen we met de auto op pad naar een strandje of Ibiza stad. De glass bottom boat was ook een topper. Ted blijkt al over echte zeebenen te beschikken.

Minpuntje was dat onze duitse buurman Christian van onze 2 onder 1 kap in typische Ibizanese bouwstijl ‘s ochtends iets voor zessen op moest en z’n tv dan knetterhard aanzette om een beetje op gang te komen. Arie en Ted vonden dit al snel ook een puik moment om de dag te beginnen. Hun hoogtepunt waren waarschijnlijk de twee keer per week terugkomende bezoekjes aan de Eroski supermarkt. Daar mochten ze ieder in een karretje meerijden, absolute topper was toch wel de visafdeling met gamba’s, vissen en vooral de inktvissen met lekker veel noppen. Arie sprak al snel redelijk spaans en begroette de cassieres met een keihard “OOOLAAAAAAAHHHHH!!!!!”

Op de terugweg naar huis gingen we nog even aan op Platja de’n Bossa, ook bekend als het Rolexstrand. Arie maakte meteen vrienden met 3 zwaar getatoueerde Spanjaarden door ze te wijzen op de op 50 meter hoogte overvliegende vliegtuigen op weg naar het vliegveld. “Kijk dan! Vliegtuig! Landen! Daar!”. “What’s the boy saying???” Op het vliegtuig terug leek het hele vliegtuig vol te zitten met makelaars, sales figuren en andere patsers uit het Gooi met hun iets te blonde vrouwen met witte broek en Uggs en snotverwende Kinderen voor Kinderen kinderen. Het moet een traumatische vlucht geweest zijn voor de stewards en stewardessen van Ryanair. Ted’s krijspartij voor hij om 22,30 uur eindelijk uitgeput in slaap viel, zal ook niet geholpen heb staan.

Op vliegveld Niederrhein had 006 nog een goede practical joke. Meneer had de autosleutel in z’n jas zonder het ritszakje dicht te doen in de buggy gegooid en nu zal de autosleutel niet meer in z’n jaszak… Om half 12 ‘s avonds op een vliegveld, waar Ted het inmiddels het al weer op een krijsen gezet had. Door een klein wonder zat de sleutel in het netje in de rammelbuggy en was daar niet tijdens het in- en uitladen uitgevallen. Eind goed, al goed, gelukkig waren we weer veilig thuis. Maar volgend jaar gaan we zo weer!

Welcome to WordPress. This is your first post. Edit or delete it, then start blogging!