Paspoort

Het werd tijd voor een nieuw paspoort. Ook moest Ted in het paspoort van 006 bijgeschreven worden. Weken geleden had ik de afspraak gemaakt, omdat ik wist dat we vandaag met z'n vieren vrij waren en op een doordeweekse dag naar het gemeentehuis konden. Met z'n vieren? Ja, je moet kunnen bewijzen dat de foto van het babietje dat je bijgeschreven wilt hebben, daadwerkelijk van een kind is, dat je op een sneeuwrijke vrijdagmiddag mee kunt tronen naar het gemeentehuis. Nou las ik pas, dat in een andere gemeente vanaf 1 januari 2010 voor de prijs van een bijschrijving een ID kaart voor een kind kunt krijgen. Dit bij wijze van overgangsregeling, omdat per juni 2012 bijschrijvingen in het paspoort ongeldig zijn, kinderen dienen dan hun eigen ID kaart te hebbben voor reizen naar het buitenland. Voor de zekerheid de gemeente Nijmegen gebeld, twee keer na laten vragen, maar nee, in Nijmegen bestond deze regeling niet.

Dus, uit Venray door de file (glasplaat van vrachtwagen gevallen, rijstrook dicht) naar huis, Ted uit z'n middagdut gehaald, door de file op de Waalbrug het centrum van Nijmegen in, de veel te kleine parkeergarage in, krijsende kinderen uitgeladen, in de kinderwagen gezet... en we waren 6 minuten te vroeg op het gemeentehuis. Toen we aan de beurt waren, bleek dat bijschrijvingen uit de mode waren. In januari voor €8,70, de kosten van een bijschrijving, een ID kaart aanvragen, dat was pas een koopje. €30 korting in deze crisistijden! Hadden ze me dus vorige week verkeerd geinformeerd. Was pas vandaag per mail naar het personeel toe gecommuniceerd. Fijn. Ik had na voorafgaande Odyssee al besloten dat ik dit zo lang mogelijk niet meer ging doen. Dan maar €60 extra. Vond de ambtenaar maar raar. Uiteindelijk hebben we maar besloten tot de koop van paspoorten voor de kinderen. Maar €8 duurder dan een ID kaart en dan kun je wel de hele wereld rond. Als je toch geld aan het uitgeven bent... En paspoorten werden in januari juist duurder! Dat vond de ambtenaar dan wel een bevredigend compromis, waren we toch nog een beetje goedkoper uit. Iedereen tevreden.

Vervolgens de personalia. Hoe lang is Arie? Eeeeh, hij heeft maat 92, dus doe maar 92 centimeter. Maar ze hadden een stukje verder op ook een leuke glazen wand met lengtemeter. Dus ik met Arie er naartoe om eens na te meten. Leuk, vast even oefenen voor de eerste staande meetsessie op het consultatiebureau. Ik had Arie net mooi rechtop staan, en hij slaat luid krijsend dubbel. Toen zag ik dat naast de meetlat een grote glazen deur zat, die iemand net dicht had getrokken, met Arie's vingers ertussen. Vinger ertussenuit trekken lukte niet. Deur opendoen lukte niet. Er zat een slot met beveiligingscode op. Hard op de deur geklopt en er kwamen wat ambtenaren aangerend, het duurde even voor die door hadden wat er aan de hand was. Toen nog even voor ze in alle stress de goede code hadden ingetoetst en toen ging eindelijk de deur open. Arie's steeds dikker wordende vingers hebben we onder de kraan gehouden en vervolgens snel de formaliteiten afgemaakt. Lengte was nog steeds 92 centimeter.

Volgende stop werd de Spoedeisende Hulp van het Radboud om te kijken of de vingers wel of niet gebroken waren. Het was daar gelukkig niet druk en we werden supersnel geholpen. Na wat spelenderwijs voelen en drukken aan de steeds dikker en roder wordende vingers door diverse verplegers en artsen, begon Arie zich al snel op z'n gemak te voelen en tegen de tijd dat we zaten te wachten op de foto, liep ie al weer volop rond te sjouwen met speelgoedtreinen. Diagnose was dan ook: gekneusd, niet gebroken. Eind goed al goed.

Nou moet ik alleen nog terug om de paspoorten op te halen, en daarna ben ik de komende vijf jaar niet meer van plan naar het gemeentehuis te gaan.