Aan de wandel

Arie en ik oefenen met het maken van wandelingetjes en bezoeken aan winkels. Valt voor hem nog niet mee. Hij moet op de stoep blijven, hij moet snel oversteken. Hij mag niet in diepe plassen stampen. Hij mag in de winkel niet de schappen leegruimen. Hij mag zelf geen boodschappen in het winkelwagentje stoppen. Zelf vindt ie al het erg goed gaan. Hij neemt ruim de tijd voor de ommetjes. Hij ziet elke auto, bus of brommer van afstand aankomen, wacht tot ie voorbij is en loopt dan weer verder. Die schijnen gevaarlijk te zijn. Alle lantaarnpalen, maar ook de kleinste prulletjes op de stoep wil hij uitgebreid bekijken.

Vandaag waren we op weg naar de Appie en voor de apotheek stond een groepje hangjongeren te bellen, roken, chips op de grond te gooien en Red Bull te drinken. We kwamen aangelopen en ze gingen een stukje opzij, zodat ik er met de kinderwagen langskon. Arie liep een stukje achter me en toen hij midden in het kringetje pubers stond, keek ie omhoog en begon een praatje. Het was buitengewoon eloquent en totaal onverstaanbaar. Er kwam een klein peutermeisje aangelopen: "He, Arie!": een bekende van de Klompjes. Is vast goed voor z´n image, zo'n chica die je herkent. Toen moest ie weer verder, hij zag een plas waar ie even in moest stampen. Het was niet echt een diepe, dus vooruit dan maar. Op de terugweg kwamen we ene Floris tegen, die was in de kinderwagen met z'n oma aan het wandelen. Ze haalden ons in, toen Arie een stapel beukenblaadjes stond te bestuderen. Arie besloot dat het wel gezellig was om samen op te lopen en ging naast de oma lopen en kletste er vrolijk op los.