Kakakkies

Gisteren zei ik tegen Arie: We gaan met vakantie en dan gaan we heel ver rijden met de auto. Hij keek me veelbetekenend aan en herhaalde plechtig: Kakakkies!

Dus daar gingen we. In de auto waren tussen alle meuk en de kerstcadeautjes die we nog wel mee konden nemen van de boerderie nog net vier uitsparingen voor ons over. De stemming was puik. Zeker toen bleek dat we door onverwachte routering door Johan (de Tomtom) 5km file hadden omzeild. Arie had van 005 een tractor gekregen en daar zat het liedje van Old McDonald op. Dat werd na een half uur toch wel irritant. Ook het gezang van de achterbank kon wat minder. Maar ja, het was wel kakakkies.

Eenmaal aangekomen zat de stemming er nog steeds goed in, alhoewel we allemaal bekaf waren. 006 en 007 hebben met vereende krachten (geen idee trouwens waarom eenden zo sterk zouden zijn) de auto opgediept uit de meegesleepte janboel. Vannacht lekker geslapen. Arie past zich makkelijk aan aan nieuwe omgevingen.

's Ochtends het gebruikelijke tumult. Douchen met papa, eten, woonkemer trashen en dan... Naar het strand! Het was wel koud. Kids goed ingepak en gaan met die banaan. Ted zat lekker in zijn bakje onder de regenhoes. Die had het niet koud. Op uitdagende wijze deed hij zelfs een want uit.

Dit terwijl Arie kleumend bij papa op de nek zat met een snotgletsjer op zijn bovenlp. Zelf lopen wou hij al niet meer. Eenmaal aangekomen op het strand leefde hij op. Hij wilde meteen het water in rennen... Nee, doe maar even je handschoen uit en voel hoe koud het wateris, zei ik.

Toen ging het echt mis, want nu had hij ook een koude hand en dat was de, bevroren, druppel. Linea recta weer terug naar de auto met huilende peuter op de nek. Nog maar even boodschappen gedaan en in het huisje was het lekker warm. Ted was in slaap gevallen...

Paspoort

Het werd tijd voor een nieuw paspoort. Ook moest Ted in het paspoort van 006 bijgeschreven worden. Weken geleden had ik de afspraak gemaakt, omdat ik wist dat we vandaag met z'n vieren vrij waren en op een doordeweekse dag naar het gemeentehuis konden. Met z'n vieren? Ja, je moet kunnen bewijzen dat de foto van het babietje dat je bijgeschreven wilt hebben, daadwerkelijk van een kind is, dat je op een sneeuwrijke vrijdagmiddag mee kunt tronen naar het gemeentehuis. Nou las ik pas, dat in een andere gemeente vanaf 1 januari 2010 voor de prijs van een bijschrijving een ID kaart voor een kind kunt krijgen. Dit bij wijze van overgangsregeling, omdat per juni 2012 bijschrijvingen in het paspoort ongeldig zijn, kinderen dienen dan hun eigen ID kaart te hebbben voor reizen naar het buitenland. Voor de zekerheid de gemeente Nijmegen gebeld, twee keer na laten vragen, maar nee, in Nijmegen bestond deze regeling niet.

Dus, uit Venray door de file (glasplaat van vrachtwagen gevallen, rijstrook dicht) naar huis, Ted uit z'n middagdut gehaald, door de file op de Waalbrug het centrum van Nijmegen in, de veel te kleine parkeergarage in, krijsende kinderen uitgeladen, in de kinderwagen gezet... en we waren 6 minuten te vroeg op het gemeentehuis. Toen we aan de beurt waren, bleek dat bijschrijvingen uit de mode waren. In januari voor €8,70, de kosten van een bijschrijving, een ID kaart aanvragen, dat was pas een koopje. €30 korting in deze crisistijden! Hadden ze me dus vorige week verkeerd geinformeerd. Was pas vandaag per mail naar het personeel toe gecommuniceerd. Fijn. Ik had na voorafgaande Odyssee al besloten dat ik dit zo lang mogelijk niet meer ging doen. Dan maar €60 extra. Vond de ambtenaar maar raar. Uiteindelijk hebben we maar besloten tot de koop van paspoorten voor de kinderen. Maar €8 duurder dan een ID kaart en dan kun je wel de hele wereld rond. Als je toch geld aan het uitgeven bent... En paspoorten werden in januari juist duurder! Dat vond de ambtenaar dan wel een bevredigend compromis, waren we toch nog een beetje goedkoper uit. Iedereen tevreden.

Vervolgens de personalia. Hoe lang is Arie? Eeeeh, hij heeft maat 92, dus doe maar 92 centimeter. Maar ze hadden een stukje verder op ook een leuke glazen wand met lengtemeter. Dus ik met Arie er naartoe om eens na te meten. Leuk, vast even oefenen voor de eerste staande meetsessie op het consultatiebureau. Ik had Arie net mooi rechtop staan, en hij slaat luid krijsend dubbel. Toen zag ik dat naast de meetlat een grote glazen deur zat, die iemand net dicht had getrokken, met Arie's vingers ertussen. Vinger ertussenuit trekken lukte niet. Deur opendoen lukte niet. Er zat een slot met beveiligingscode op. Hard op de deur geklopt en er kwamen wat ambtenaren aangerend, het duurde even voor die door hadden wat er aan de hand was. Toen nog even voor ze in alle stress de goede code hadden ingetoetst en toen ging eindelijk de deur open. Arie's steeds dikker wordende vingers hebben we onder de kraan gehouden en vervolgens snel de formaliteiten afgemaakt. Lengte was nog steeds 92 centimeter.

Volgende stop werd de Spoedeisende Hulp van het Radboud om te kijken of de vingers wel of niet gebroken waren. Het was daar gelukkig niet druk en we werden supersnel geholpen. Na wat spelenderwijs voelen en drukken aan de steeds dikker en roder wordende vingers door diverse verplegers en artsen, begon Arie zich al snel op z'n gemak te voelen en tegen de tijd dat we zaten te wachten op de foto, liep ie al weer volop rond te sjouwen met speelgoedtreinen. Diagnose was dan ook: gekneusd, niet gebroken. Eind goed al goed.

Nou moet ik alleen nog terug om de paspoorten op te halen, en daarna ben ik de komende vijf jaar niet meer van plan naar het gemeentehuis te gaan.

Grote broer, kleine broer

Vandaag was het de beurt van papa om jullie naar de opvang te brengen. Het vriest momenteel, dus om de auto te ontdooien ging ik vast met jou de tassen in de auto zetten en de auto starten. Ted stond ondertussen binnen in de maxi-cosi. Jij vond het helemaal niks dat we Ted binnen achterlieten. Normaal stappen we immers allemaal tegelijk in. Je bleef roepen "Ted" en "Nee". Ik heb je geprobeerd uit te leggen dat ik hem echt niet was vergeten (tenminste nog niet ;-), maar je was pas gerustgesteld toen we hand in hand naar binnen waren geweest en Ted hadden opgehaald! Ted vond het allemaal prima. Hij was lekker zijn pluche boek aan het lezen.

Een groot bed

Arie slaapt vanaf vandaag in een groot bed. Het bed hebben we aangeschaft tijdens een survivaltocht in de Ikea. We hadden op Internet al een mooi bed gezien en dat gingen we halen... Helaas was het er alleen in het zwart en alles in Arie's kamer is wit. Ter plekke dus met twee krijsende kinderen (we waren de tas met rijstwafels vergeten) een nieuw bed uitgezocht.Opa heeft gisteren nog meegeholpen om de grootste stukken in elkaar te zetten. De afbouw hebben papa, mama en Arie vanochtend samen gedaan. Arie vond het reuze interessant. Nu ligt hij er voor het eerst in voor de middagdut: een enorm bed met boven het dekbed een klein duimend, ietwat onwennig peuterkoppie!