Ons criterium voor Arie’s eindeloze kamikaze acties is: als er onvermijdelijk letsel aan vast zit en dit alleen door een arts gerepareerd kan worden, mag het niet. Maar vandaag was het zover: Arie heeft z’n debuut gemaakt op de huisartsenpost.
Na het eten mocht hij nog even buitenspelen en ik had hem net binnengeroepen, omdat het 7 uur en dus bedtijd was, toen z’n vader met Arie op de arm binnenkwam. “Hij is op het hek gevallen en heeft z’n voorhoofd openliggen, we moeten naar het ziekenhuis. Het moet gehecht.” Eerst maar wat gaasjes om te deppen en de huisartsenpost gebeld. Intussen zaten de Arie’s, beiden onder het bloed, al in de auto. Ik ben ze nog met een Wolk achterna gerend, maar was al te laat. Senior heeft al een zekere routine met ritjes richting Radboud. Intussen had ik een doktersassistente aan de lijn om wat gegevens door te geven en een afspraak te maken… Na een waarschuwing voor het donderhum van Arie als ie te lang op is: “Eeh als ze al onderweg zijn… dan verzinnen we hier wel wat”. Intussen Arie gebeld dat ze niet naar de spoedeisende hulp (met waarschijnlijk 3 uur wachttijd) moesten, maar naar de huisartsenpost en dat ze verwacht werden.
Daar aangekomen hoefden ze zich niet meer voor te stellen. Arie zag eruit als een heuse Rambo, met z’n witte romper en verder onder het bloed. De wond is schoongemaakt en gelijmd. Met een rijstwafel als troost schijnt ie zich puik gehouden te hebben. Hij vond de lamp erg mooi. Anderhalf uur na z’n ongeluk was ie al weer thuis en kon ie in bed gestopt worden. Goed werk van de huisartsenpost. Arie zal er vrees ik nog wel eens komen in z’n leven. En over een jaartje of vijftien zal z’n broertje Ted 0900-8880 wel onder speeddial in z’n mobiel hebben staan, je weet maar nooit.
De jonge ouders hebben maar een Henkel opengemaakt om van de schrik te bekomen en de goede afloop van het debuut van Arie te vieren. Positief punt voor Arie is dat ie drie dagen niet in bad mag, omdat anders de lijm loslaat.
