Kakakkies

Gisteren zei ik tegen Arie: We gaan met vakantie en dan gaan we heel ver rijden met de auto. Hij keek me veelbetekenend aan en herhaalde plechtig: Kakakkies!

Dus daar gingen we. In de auto waren tussen alle meuk en de kerstcadeautjes die we nog wel mee konden nemen van de boerderie nog net vier uitsparingen voor ons over. De stemming was puik. Zeker toen bleek dat we door onverwachte routering door Johan (de Tomtom) 5km file hadden omzeild. Arie had van 005 een tractor gekregen en daar zat het liedje van Old McDonald op. Dat werd na een half uur toch wel irritant. Ook het gezang van de achterbank kon wat minder. Maar ja, het was wel kakakkies.

Eenmaal aangekomen zat de stemming er nog steeds goed in, alhoewel we allemaal bekaf waren. 006 en 007 hebben met vereende krachten (geen idee trouwens waarom eenden zo sterk zouden zijn) de auto opgediept uit de meegesleepte janboel. Vannacht lekker geslapen. Arie past zich makkelijk aan aan nieuwe omgevingen.

's Ochtends het gebruikelijke tumult. Douchen met papa, eten, woonkemer trashen en dan... Naar het strand! Het was wel koud. Kids goed ingepak en gaan met die banaan. Ted zat lekker in zijn bakje onder de regenhoes. Die had het niet koud. Op uitdagende wijze deed hij zelfs een want uit.

Dit terwijl Arie kleumend bij papa op de nek zat met een snotgletsjer op zijn bovenlp. Zelf lopen wou hij al niet meer. Eenmaal aangekomen op het strand leefde hij op. Hij wilde meteen het water in rennen... Nee, doe maar even je handschoen uit en voel hoe koud het wateris, zei ik.

Toen ging het echt mis, want nu had hij ook een koude hand en dat was de, bevroren, druppel. Linea recta weer terug naar de auto met huilende peuter op de nek. Nog maar even boodschappen gedaan en in het huisje was het lekker warm. Ted was in slaap gevallen...