Nee

Arie zit volop in de nee fase. Alles is nee. 's Avonds voor we gaan slapen, gaan we nog altijd even bij ze kijken. Soms wordt Arie half wakker, zo ook gisteravond. We waren al weer buiten toen we een geheel onverstaanbaar: "Oebwhoe hoeboedoe hubdoe ba, duh heeh" hoorden, gevolgd door een luid en duidelijk "Nee!" Zelfs in z'n slaap dus.

Ik heb de Dr. Spock er maar eens op nageslagen. Negativisme noemen psychologen het, ik had al zo'n vermoeden. Peuters leren langzaam een eigen persoonlijkheid te ontwikkelen en willen zich laten gelden, soms zelfs als het om dingen gaat die ze graag doen. Als ze 1 zijn richt zich dit zich nog voornamelijk tegen de omgeving, als 2 zijn ontwikkelt zich ook nog eens een innerlijke strijd. Ze dwingen zichzelf dingen te beslissen en zich te verzetten tegen dwang van anderen. Ik ben twee en ik zeg nee, ik ben drie en ik wil nie, de peuterpuberteit dus.

Gelukkig heeft Dr. Spock altijd wijze raad. Het is zoals altijd weer een balans vinden tussen toegeven en optreden. "Laat dingen gebeuren zonder er een strijdpunt van te maken." Als je de tijd hebt, laat hem gerust aankeutelen, zodat ie bijvoorbeeld zelf leert zich aan te kleden. Zorg dat je het in goede banen leidt, maar maak er geen halszaak of eerst de broek of eerst de sokken aangaan. Laat hem dat lekker zelf beslissen.

"Toch moet ook de peuter merken dat dingen soms anders gaan dan hij wil". Bij echt belangrijke dingen niks te kiezen laten, peutertjes bepalen niet of we boodschappen gaan doen en of dat met de auto, fiets of te voet gebeurt. Het lijkt zo makkelijk, als je het zo leest. Nou de praktijk nog. Geruststellende laatste regel van de paragraaf: "Maar wees niet ontmoedigd, die periode is maar tijdelijk, later gaat het weer beter.."