Bij de opvang kun je nog lelijk neer komen

Afgelopen dinsdag hebben we weer een nieuwe mijlpaal in het ouder zijn bereikt. Om kwart voor negen was namelijk het tien-minuten-gesprekje op de opvang. Onze buuv wilde wel even de babyfoon bij zich houden, dus we zaten er met zijn tweeën. Toch een beetje trots als een klein kind dat je nu eindelijk ook mag doen wat de groten doen :-) Het gaat ook prima met Arie. Hij maakt zijn reputatie als no-problem-kid weer waar en de juffies zijn erg gek op hem.

De volgende dag bracht ik Arie vol trots naar de opvang. Wat een vlot kind is het toch, dacht ik nog. Er stond daar wat babymeubilair, een tafel en vier stoelen. Vol goede moed zette ik hem op een stoel aan de tafel en maakte nog even een praatje. "Hee heeft hij nieuwe schoenen?" "Ja." "Kan hij er al op lopen?" "Ja hoor, als een kievit!" Arie had ondertussen bedacht dat A: aan tafel zitten best saai is en dat B: hij wel even wilde laten zien dat hij prima op zijn nieuwe schoenen kon lopen. Met een klets landde hij met zijn gezicht op het linoleum... het harde linoleum... Juffie was er beroepshalve als eerste bij en tilde de bloedende, krijsende stamhouder op. Dat gutste er lekker uit. Toch maar even een ander juffie erbij gehaald om te kijken of het gehecht moest, maar viel mee. Na wat drinken stopte het bloeden al. Intern memo: bij de opvang kun je nog lelijk neer komen.

De dag erna had ik bedacht dat het wel leuk zou zijn om de buuv te verassen met wat chocolade vanwege het oppassen. Dit derhalve afgegeven aan het buurmeisje. Pas toen ik terugliep bedacht ik me dat het vlak voor Valentijn was en dat dit misschien verkeerd uitgelegd kon worden. Die stond echter aanstonds voor de deur om te zeggen dat dit niet nodig was, dus kon ik meteen weer rechtzetten.