Blitz

Gisteren hebben we helemaal de blitz gemaakt met Arie. We waren op de bruiloft van Ellen en Tijs. Dat was een heel gedoe, want we hadden 3 complicerende factoren: 1. om de drie uur moet Arie gevoed, 2. de lokatie van de bruiloft was geheim en 3. het verzamelpunt was al 1,5 uur rijden. Dat gingen we dus niet redden zonder voeden tussendoor! Gelukkig mochten we van Ellen en Tijs wel als enigen weten waar de bruiloft was, zodat we direkt daar naartoe konden rijden. Dank hiervoor, want dat maakte het schema voor ons een stuk makkelijker. Ik mag het nu trouwens wel zeggen denk ik. Het was landgoed Singraven in Denekamp, helemaal bij de grens met Duitsland. Prachtige trouwlokatie overigens!

Wij dus direkt daar naartoe gereden en op de parkeerplaats in de auto verschoond en gevoed. Dat ging allemaal prima. By the way nog even deze foto gekiekt van een merkwaardige mus met een rood borstje ;-) We worden gelukkig niet meer gevold door ooievaars...

Toen via de achterdeur het landgoed binnen en in de keuken gewacht totdat de bus met het bruidspaar en de gasten arriveerde. Dat was alras en Suzan ging naar buiten. Ik bleef achter om junior in slaap te wiegen en... dat lukte! Ik ook naar de ceremonie, Spruitje achterlatend in een of andere na-middeleeuwse keuken. Na het ja-woord hield ik het niet meer. Ik ben Arie dus gaan halen, want hij stond daar helemaal alleen. Door het ja-woord kon hij in ieder geval niet meer heenkrijsen.

Meneer heeft zich ook verder tijdens de ceremonie en de receptie van zijn beste kant laten zien. We waren apetrots!

We konden niet het hele programma meedoen, want dan werd het te laat. Daarom zijn we bijtijds weer vertrokken en ook de terugweg was rustig. Autorijden vind ie leuk :-) 's Avonds waren we allemaal moe, maar wel erg blij dat we er toch bij zijn geweest. Voeden en naar bed...

Voeden blijkt toch wel een hele belasting te zijn. Best zwaar om 24 uur per dag (letterlijk) oproepbaar te zijn. We gaan dat nu dus even anders aanpakken. Vanaf vandaag hanteren we het volgende, vaste voedingsschema. 6.30, 10.00, 13.00, 16.00, 19.00, 22.30 en eventueel een nachtvoeding. Hierdoor kunnen we onze dag beter inplannen en zitten we niet te wachten totdat we gehuil horen en kunnen gaan voeden.

Ik pas nog in een emmer!

Arie past nog makkelijk in een emmer van de boerderij van opa en hij weegt 3650 gram. Dit is ruim voldoende voor het moment, dus heb ik de weegschaal teruggebracht naar de thuiszorg. Zojuist hebben we ook even met hem gespeeld voor het voeden. Arie was al wakker (krijsen), maar het was nog geen tijd voor eten, dus even een entertainmentblok ingelast. Hij begint ons nu echt aan te kijken. Wie zijn eigenlijk die twee weirdo's die de hele tijd boven me staan te giebelen? Pinkje van mamma in de mond en alles is goed. Met mamma speelt Arie trouwens rugby, tijdens het voeden in de rugbyhouding. Met pappa wordt bij voorkeur superman gespeeld. Hij ligt dan op zijn buik op mijn onderarm en dan vliegen we een paar inspectierondjes door de kamer :-)

Gisteren hebben we voor het eerst een wandeling gemaakt, buiten met de kinderwagen. Junior had hieraan een iets te frisse neus overgehouden, met als gevolg een langdurige huilbui. Suzan heeft al haar moederinstincten ingezet om hem weer rustig en in slaap te krijgen. Ze heeft zelfs slaap kindje slaap gezongen! Dit hielp, al vraag ik me wel af of Arie echt sliep of dat hij zich slapend hield in de hoop dat mamma dan op zou houden met zingen ;-)

Zwelgje

Vandaag is Arie weer gewogen. Hij is in 1 dag 80 gram aangekomen en weegt nu 3590 gram! Dat is een gewichtstoename van 2,3% in 1 dag. In mijn geval zou dat betekenen dat ik in 1 dag 1,8 kilo zou aankomen... Hij drinkt dan ook erg veel. Helaas heeft hij daardoor met regelmaat last van darmkrampjes en dan moet hij huilen. Gelukkig hebben we op advies van de kraamhulp nu Cinababy druppeltjes van het Kruidvat. Deze lijken wel te helpen. Maar goed, beetje darmkrampjes lijkt mij niet vreemd als je zó hard groeit.

Ingang Oost meets De bevalling

Wat mij betreft is de bevalling geweldig verlopen, met een glansrol voor de anaesthesist. Zondagnacht 01.45u braken de vliezen. Het ziekenhuis gebeld en we mochten meteen komen. Daar zijn wat onderzoekjes gedaan. Op de ctg was al wat weeenactiviteit te zien. Toch maar besloten nog even naar huis te gaan om nog wat proberen te slapen en eten. Slapen lukte drie kwartier, maar al snel ben ik onder de douche gaan zitten, omdat ik toch wel last van de weeen begon te krijgen. Die kwamen meteen om de 5 minuten een minuut lang. Weer terug naar het ziekenhuis. Daar is de verdere intake gedaan en om 9.30u had ik drie centimeter ontsluiting. Goed nieuws: dat betekende dat de anaesthesist kon komen om de ruggeprik te zetten. Die was er een uur later en na een poging of 5 zat ie gelukkig. Niet zo fijn met inmiddels toch wel behoorlijk felle weeen.

Wat volgde was een oase van rust. Ik zat als een prinsesje in m'n verloskamerbed, eten werd gebracht, een zorgzame verpleegster, wat wil een mens nog meer. Ontsluiting vorderde gedurende middag goed: 1 centimeter per uur, volgens het boekje. Halverwege de middag kreeg ik wat koorts en de medische molen begon in werking te treden. Preventief aan een antibioticuminfuus, afnemen van bloed voor een kweek. Koorts kan een teken zijn van infectie. Hartslag van Babyspruit begon wat hoger te worden, twee keer wat bloed van z'n hoofdje afgenomen om te kijken of ie niet verzuurde en het dus benauwd kreeg. Hij was ook niet volledig ingedaald, dus een echo om te kijken hoe ie lag. Het was een sterrenkijkertje: koppie in de nek en neusje gehaakt achter het schaambeen in plaats van bij het staartbotje. Dat werd op m'n zij liggen om te proberen hem wat gunstiger te laten draaien. Als het niet beter zou gaan, zou het misschien een keizersnee worden. Een uur later weer toucheren: altijd weer een spannend moment, en ja hoor: volledige ontsluiting en hij lag ook wat gunstiger. Tijd om te persen. De echt heftige persweeen kon ik ondanks ruggeprik een beetje voelen en de opdracht was volle bak meepersen. Tijd voor actie. Binnen 5 flinke persweeen was ie er, in 1 keer met een flinke draai. Een heus kindje, met flinke bos donker haar: Arie Julius Baris. Minimaal de zesde: er is weer een stamhouder. Hij moest wel mee naar de kinderarts voor onderzoek. We kregen hem terug met een snorkel op z'n hoofd: een infuus voor de antibiotica. Het was niet gelukt dat in z'n armpje of been te prikken. We moesten in het ziekenhuis blijven in afwachting van de uitslag van de bloedkweek, die na minimaal 48 uur zou komen.

De verdere dagen op de verpleegafdeling verzorgd door schatten van verpleegsters, die dag en nacht voor ons klaarstonden en een perfecte stoomcursus babyverzorging en -voeding gaven. 's Avonds, 's nachts en tussen de middag namen ze de kleine mee en had ik tijd om te rusten. Alleen voor het voeden werd ie dan even gebracht. Donderdagochtend kwam het goede nieuws: kweek was negatief, geen infectie, we mochten stoppen met de antibiotica en 's middags naar huis. Daar was de kraamzorg al voor de intake en begon onze vuurdoop. De eerste nacht met z'n tweeen voor kleine Arie zorgen. Tot zeven uur was het huilen en toen sukkelde ie in een diepe slaap, tot grote vreugde van de kersverse ouders. De rest van de nacht hebben we alledrie, (met wat slaaponderbrekingen) goed doorstaan.

De volgende ochtend stond de kraamhulp weer op de stoep. Inmiddels is ons huis blinkend schoon en is papa Arie (op z'n verjaardag) de hele dag in de weer geweest in opdracht van de kraam telkens weer nieuwe boodschappen in huis te halen. Het is even een heel klein wereldje waarin we zitten met als grote levensvragen: wat zit er in de luier, hoeveel drinkt ie, waarom huilt ie, met als ultiem geluksmoment: : "Yes, hij slaapt! Ssstttt!" De familie Baris blijft nog een weekje lekker in dit babyvacuum zitten en hoopt over ruim een week weer normaal aanspreekbaar te zijn betreffende niet baby dingen.

Vier Arie Barissen

Thuis

We zijn thuis, alledrie. Gisteren was een mooi moment toen ik in de auto zat om het spul op te halen uit het ziekenhuis. Lekker de cd van de trouwerij aan, fijn om alles thuis te hebben. In het ziekenhuis nog wat gedoe met de laatste instructies en het inpakken van de bezittingen. Dit bleken er toch meer te zijn dan ik normaal gesproken kan dragen. En zo vertrok ik met Suzan in rolstoel, Arie in maxi cosi, rolkoffer, plastic tasje aan de stoel en mijn jas uitpuilend met andere meuk naar de auto. Auto rijden vond Arie prima. Thuis hingen de vlaggetjes met "Hoera, een jongen!" al strak te wapperen in de gure herfstregen.

Eenmaal thuis was ook de kraamzorg er al (Daniëlle). Die ging meteen aan de slag. Behoorlijk moe, want vanwege een soort geboortegolf hier was ze 's ochtends al om kwart over vijf begonnen. Om een uur of vijf zat haar werk er op en waren we eindelijk met zijn drieën thuis. Benedenverdieping afgesloten en allemaal op de ouderslaapkamer. Tv nog even aan, hier en daar nog wat voeden en zo zijn we prima de nacht door gekomen. Suzan had wel wat last van stuwing, dus daarvoor maar de paracetamol laten aanrukken.

Voor de eerste voeding lig je steeds te luisteren of hij nog wel ademt. Na de eerste voeding dacht ik al, ok hij gaat niet dood als ik slaap, en heb ik zelf ook nog redelijk geslapen. 's Nachts ook nog een aantal keer zijn broek verschoond, gaat al steeds beter :-) Zojuist kwam om negen uur de kraamzorg alweer (Dorien). Ik ben nu dus even overbodig en ga me kwijten aan mijn taak als leverancier van babygoederen. Straks eerst naar Bemmel en dan nog even naar Het Kruidvat. Wat ik mee moet nemen? Hoef ik niet per se op te schrijven, bijna alles bij Het Kruidvat hebben we nodig...

O ja, ik ben jarig!

Nog eentje dan

De tante van Arie is ook al helemaal fan van hem!

Arie doet het goed. Drinken bij mama gaat ook prima en als vandaag de uitslag van de kweek goed is mag hij naar huis. Dan mag ook eindelijk die snorkel (infuus voor antibiotica vanwege te hoge temperatuur bij de bevalling) van zijn hoofd. Ziet er best grappig uit, moest in zijn hoofd, omdat ze nergens anders een geschikte ader konden vinden.

Gisteravond hadden we hem zo goed afgetankt dat hij waarschijnlijk iets te vol zat. We hadden hem iets langer door laten drinken, omdat we het voedingsschema wilden verleggen. Zijn eerste huilbui was het resultaat. Na wat aantuttelen en een paar flinke winden en boeren was alles weer flex :-) Hij werd stil toen ik hem bij me pakte!

O ja, gisteravond hebben Suzan en ik gezamenlijk zijn broek verschoond.

Arie Julius

Hij is er!

Arie Julius Baris, geboren op 14 januari 2008 om 20.30. Arie weegt 7 pond. Moeder, zoon en vader maken het goed.

Website www.ariejuliusbaris.com.

Nee, nog niet

Nog even en ik ga echt een t-shirt laten drukken met de tekst "nee, nog niet". Hartverwarmend dat iedereen met ons meeleeft natuurlijk, maar op een gegeven moment gaat zo'n vraag wel vervelen. Enne? Maar ja, wat wil je, het moet nu toch wel heel dicht bij zijn! Het probleem is een beetje dat we de uitgerekende datum gewoon niet weten. Er zijn twee schattingen afgegeven. 8 Januari, die was het dus niet. 12 Januari, dan moet die het toch zijn? Of behoren we tot de categorie die twee weken over de datum heen gaat? Dan kom ik op 26 januari. Ik weet het niet meer... Moeder en kind maken het in ieder geval prima.

Grolsche wanten societeit

Nieuwste aanwinst in de kledingkast van Babyspruit: een authentiek Grolsch mutsje en sjaaltje, made by de 86 jarige Marie Groot Severt uit Groenlo.

Check en dubbelcheck

Alweer tijd voor controle. Mijn bloeddruk begint wat op te lopen, dat kan een teken zijn dat de bevalling binnenkort begint of een beginnetje van zwangerschapsvergiftiging. Dat werd een plasje en wat bloed achterlaten en een half uurtje aan de CTG. Babyspruit lag lief met duim in de mond te slapen, en dat was nou net niet de bedoeling. Een beetje actie was er nodig voor een mooi hartfilmpje en dat was zo voor elkaar nadat ik een kop koffie op had. Wiehoe, caffeine! Zelf liet ik nog wat mooie harde buiken zien, maximum score: 47. Maar we zijn weer goedgekeurd voor 4 dagen.

Vertraging levering?

Vandaag wordt Babyspruit geboren. Beter gezegd: is de uitgerekende datum. We moeten wel opschieten willen we dat nog voor 12 uur vanavond redden. Gisteren en vandaag wel het hele huis gepoetst en opgeruimd. Kan een aanval van nesteldrang geweest zijn, of misschien toch van totale verveling in combinatie met een vies huis. Ik voel me nog kiplekker en de kleine Spruit trappelt er ook nog vrolijk op los. De spanning bij met name de naaste familie begint wel op te lopen. Mobieltjes worden overal mee naartoe genomen. In geval van mijn vader als ie het huis uitgaat, wat toch wel een revolutionaire ontwikkeling genoemd mag worden. Er zijn zelfs mensen die niet meer zonder naar de wc durven. Heb je wel goed antwoord op de vraag: "Waar was je toen je hoorde...".

Daar wordt aan de deur geklopt...

Vandaag zijn we beiden weer goedgekeurd door de verloskundige. Het beginnen spannende tijden te worden. Het oude sinterklaasgevoel komt een beetje terug. Toen zette je braaf elke avond je schoen, maar het was maar afwachten of er wat in zat de volgende ochtend. Nee, voorlopig nog niks. Gisteravond dacht ik even dat we wat eerder in het ziekenhuis zouden belanden. Een paar uur vage buikkrampen gehad, net iets te pijnlijk om gemakkelijk in slaap te vallen, maar zo ongecoordineerd als een zwerm f-jes op een voetbalveld. Dat leek nog helemaal nergens op. Uiteindelijk werd ik om half drie wakker (plaspauze 4) en was het weer weg.