Het gaat zo snel

Voor niet-ouders is soms moeilijk te begrijpen hoe trots je kunt zijn als de kleine spruit op een dag z'n duim in z'n mond stopt. Inderdaad niet echt een handeling die de loop van de geschiedenis zal veranderen. Maar je kijkt er toch anders naar als je gezien hebt hoe hij weken heeft zitten proberen. Mis, mis, mis... krabbels op z'n gezicht, diverse keren met z'n vinger in z'n oog geprikt, tot op een dag...

Toch is het maar raar dat het zo gaat, ook wel een beetje frustrerend. Als gloeilampen geboren zouden worden uit een papa en mama gloeilamp en het vervolgens 18 jaar zou duren voor de babygloeilampjes tot volwassen gloeilampen waren uitgegroeid, zaten we nog steeds met z'n allen in het donker; en was Philips allang failliet geweest.

Het is een ontzettend inefficient. Een kind leert kruipen, lopen, gaat naar school, studeert. Dat duurt een jaar of 18. Als het nou zo was, dat elk kind aan het eind van z'n jeugd een allesomvattend masterplan ter perfectionering van de planeet aarde had uitgedacht, zou het nog meevallen. Maar nee, zo werkt het niet. Het is z'n hele leven aan het ploeteren geweest om tot het niveau te komen, dat z'n ouders hadden toen ze dachten: "Wat zijn we toch een leuke mensen met z'n tweeen. We doen vast iedereen een enorm plezier als er nog eentje zoals ons bijkomt."

Hoeveel handiger zou het zijn als je dan even een kopietje zou kunnen maken van je kennis en kunde, zodat je kind daarop kan voortborduren. Nou krijgt het bij de geboorte wel een beperkt kennismakingspakket met primaire lichaamsfuncties als ademhalen mee, maar verder moet het steeds allemaal opnieuw. Wat basiskennis van taal, rekenen, verkeersregels, stukje topografie... Het zou zo gemakkelijk zijn als een baby dat al kon. Weet iemand wat er eigenlijk met schaap Dolly gebeurd is?