Alle clichés zijn waar

"Als ie in je buik zit, snap je niet hoe ie zal zijn als ie geboren is." "Als ie geboren is snap je niet dat het ooit in je buik gezeten heeft." "Als ie op je buik ligt ben je de pijn meteen vergeten." Tijdens je zwangerschap krijg je een grote waterval clichés over je heen. Maar is het cliché "Alle clichés zijn waar", ook waar?

De afgelopen twee maanden heb ik minimaal dagelijks met grote verbazing naar z'n hoofdje gekeken. En was erg blij dat ie niet als 10 ponder is geboren. Gelukkig mag ik van de gynaecoloog voor een eventuele tweede weer gewoon naar het Radboud komen voor controle, bevalling en ruggeprik.

"Vergeet niet te genieten van je kraamtijd" en "Het wordt steeds leuker" zijn eufemismen voor: je hebt het zo ongelofelijk druk met zo'n kleine smurf (zodra het extra paar handen van de kraam weg is), dat je echt niet meer aan eten en slapen toe komt. Er mag een vinkje bij "waar" achter het cliché "Aan het eind van de dag snap je niet waar je nou de hele dag zo ontzettend druk mee geweest bent". Maar het gaat inderdaad allemaal heel snel en ze worden zo snel groot. Na een paar weken kan ie met minder voedingen toe, slaapt ie tussendoor 'ns een paar uur aan een stuk, voor je het weet, komt z'n eerste lachje, z'n eerste grijns... En denk je: "ach, het is zo leuk".

Door schade en schande heb ik wel geleerd clichés te allen tijde te bevestigen. Het is uiterst sociaal onwenselijk om dit soort opmerkingen te nuanceren of zelfs te ontkennen. "Hij hoort er van begin af aan al helemaal bij, he? Je kunt je de tijd dat ie er nog niet was echt niet meer voorstellen, he? Je krijgt er zoveel voor terug, he?" Dit zijn retorische vragen. Dan hoor je niet te vertellen, dat als ie 's avonds in z'n bedje ligt te slapen en je met z'n tweeen op de bank "De wereld draait door" kijkt (want je komt nergens meer), het even weer als vanouds is. Met als verschil dat, als we hem dan wakker horen worden, we naar z'n slaapkamertje stuiven om hem erbij te halen. Gezellig.

Pas ook op voor mensen die luidkeels verkondigen dat ouders die kinderen te vondeling leggen aan de hoogste boom opgehangen moeten worden. Hoe kan iemand zoiets doen!? Die willen niet weten, dat het schattig pruttelende babietje op hun schoot een paar weken geleden regelmatig na het voeden verging van de buikkramp en dan urenlang volkomen hysterisch de gaten in je trommelvliezen krijste. Een ieder die ooit heeft geprobeerd heeft een ontroostbare baby te troosten moet zich toch kunnen voorstellen hoe iemand tot zoiets zou kunnen komen.

Nou niet allemaal tegelijk op vuilniszakkendag onze vuilniszakken op levende have gaan controleren! We zijn namelijk reuzetrots op onze kleine spruit. Je hebt ouders met wakkere baby's en ouders met slaperige baby's. Die benijden elkaar niet, zeggen ze in ieder geval. Die met baby's met dadendrang, wij dus, zijn trots op wat ie allemaal al kan en doet, en hoe ie alles om zich heen in zich op neemt. Ouders van baby's die veel slapen, en die als ze wakker zijn dromerig urenlang naar het plafond staren en nooit huilen, vinden dat ze zo'n lief, goed afgericht kind hebben. Gelukkig niet zo'n druk, onopgevoed varken. Stelletje slome duikelaars. :-).