Fijne kerst ! (nee, nog niks)

Lang niet gezien

Vanochtend zaten we bij de gynaecoloog om bij te praten. Niks gemist. Sinds ik daar met 16 weken minibuikje zat is alles prima verlopen. Op de echo lag babyspruit keurig met het koppie omlaag. Het wordt al een flink kindje. Gisteravond op de bank konden de aanstaande papa en mamaspruit een voetafdrukje voelen, net onder mijn rechterrib. Zelfs waar het hakje en de teentjes zaten. Het blijft toch een beetje "Alien", zo'n wurmpje dat inmiddels is uitgegroeid tot een heuse baby. En dat nu zit te bedenken wanneer ie nou eens te voorschijn zal komen. In principe hoeven we pas in het nieuwe jaar weer op controle in het ziekenhuis. Maar misschien zijn we er al eerder... Alle betrokkenen hebben vanochtend ter voorbereiding samen het protocol "rit en aankomst ziekenhuis" van het bevallingsdraaiboek doorlopen. Leermomenten: de parkeergarage pakt geen creditcards. In de parkeergarage staan al rolstoelen. Daar moet een €1 munt in. Er is een lift naarboven. Het is dan nog een stukje (buiten) rijden tot de hoofdingang. In december is het koud. Het is zo'n kwartier rijden tot de verloskamers. Dat is zo'n 3 weeen. Wat trek je eigenlijk aan bij je bevalling?

Winnaar kerstkaartenquote

En de winnaar van de kerstkaartenquote is ... mijn opa!
In bibberig handschrift geschreven en daardoor moeilijk leesbaar:

Beste allebei,

Behalve wat er voor op de kaart staat, wil ik jullie ook veel gezondheid toewensen. Zeker voor Suzan. Dat je maar in het nieuwe jaar een gezonde zoon/dochter (ja, we houden het spannend!) ter wereld mag brengen. En speciaal voor Arie, want het uur van de waarheid komt steeds dichterbij, of je serieus je werk gedaan hebt of dat je maar wat in elkaar geprutst hebt.

Gezondheid,
Opa

Verlof

Ik heb nog een weekje weten te smokkelen, maar aanstaande maandag, drie weken voor de uitgerekende datum begint officieel mijn zwangerschapsverlof. Het voelt alsof ik aan het randje van een bodemloze put van niksdoen sta, waar ik maandag in ga springen.

De afgelopen weken in noodvaart een heel proces doorgelopen waarin in ik (tijdelijk) afscheid nam van mijn werkende leven. Vanaf het moment dat ik naar de kleuterschool ging heb ik nooit meer zo lang thuisgezeten. Na de aanvankelijke woede en ontkenning: wat een betutteling, dat verplicht thuiszitten: ik voel me prima. Naar: wat vreselijk, ik ga me doodvervelen, wat ga ik in hemelsnaam doen. Tot acceptatie: stel de vliezen breken op m'n werk, ben ik toch wel een beetje ver van huis en dat is niet handig. Moeten alle patienten afgebeld worden. En een beetje preventief bijslapen kan vast ook geen kwaad.

Inmiddels ben ik bezigheidstherapieen aan het bedenken. Het boek "preventive support of labour" met moderne inzichten betreffende de normale bevalling nog maar eens bestuderen. Een schema maken, zodat ik elke dag in een ander zwembad in de buurt mijn baantjes kan trekken. Een alcoholist koopt ook niet al zijn drank bij dezelfde slijterij, wat moet de verkoopster wel niet denken. De AH kerstboodschappen worden door Albert op 24 december thuisbezorgd. Het stappenplan voor bereiding ligt al klaar, zodat de visite het eventueel zelf kan maken, mochten de aanstaande ouders plots naar het ziekenhuis moeten.

De tas voor naar het ziekenhuis staat al in de hal, met voor Spruit een extra lijstje last minute in te pakken spullen. Met onderaan "Isaac, brokjes!". Nou maar hopen dat hij niet met kat en pot brokjes zonder mij naar het ziekenhuis vertrekt.

Wie nog een goed zelfhulpboek weet voor control freaks, gelieve dit zo spoedig mogelijk aan mij door te geven. Dan kan ik nog een middag inplannen, om dit te lezen, rekening houdend met de 2 dagen bezorgtijd van bol.com. :-)

Pufcursus voor mannen

Suzan gaat al heel wat weken naar pufcursus in De Klif. Had ik verder niet zoveel last van, maar nu wilde de pufjuf ook graag wat instructies geven aan de mannen. Dat was maandag.

Het duurde nu twee uur in plaats van een uur. De juf wilde niet het risiko lopen dat de mannen de tweede keer niet meer kwamen denk ik. Ze bleef sowieso benadrukken dat ze het laagdrempelig ging houden, waarvoor dank.

Alle mannen waren er en eigenlijk was het best gezellig. Er werd ons uitgelegd hoe we moesten masseren tegen respectievelijk buik-, rug- en beenweeën. Vooral rugweeën schijnt niet leuk te zijn. Ik vergelijk het maar met mijn rugkramp na te lang in een Golf rondrijden.

Ook mag je vrouw niet oei, ai in elkaar gaan kruipen van de pijn. DE remedie is namelijk buikademhalen en dat lukt niet als je je helemaal als een bal oprolt. Als buikademhalen niet meer vanzelf gaat moet je gaan puffen. Allebei! Want als ik het voor doe is het voor Suzan makkelijker: 1. Inademen. 2. In een serie pufjes uitademen. 3. Afsluiten met een lange uitademing. 4. Opnieuw.

Daar moeten de meeste vrouwen het mee doen. Misschien ook iets voor de biggetjes die gecastreerd moeten worden... Suzan krijgt hierbij gelukkig ook nog een ruggeprik.

Verder werd aan de hand van een aantal confronterende, maar verhelderende plaatjes van de baby in de baarmoeder uitgelegd welke fasen doorlopen worden tijdens het begin van de weeën, het breken van de vliezen, de ontsluiting, persweeën en uiteindelijk geboorte. Hier moeten we toch minimaal 12 uur voor uittrekken, dus daar zal ik rekening mee moeten houden in mijn agenda :-)

Meest opbeurende van al vond ik persoonlijk dat er ook voor de vader een belangrijke rol is weggelegd. Na de bevruchting heb ik in feite geen enkele bijdrage meer geleverd, maar met de bevalling mag ik ook aan de bak!