Komt een vrouw bij de dokter

Mijn moeder is tegen een lantaarnpaal gelopen. Bont en blauw gezicht en een heel zere arm. Na enig aarzelen toch maar naar de huisarts (1), toen naar de eerste hulp in het ziekenhuis (2). Langs de radioloog (3) voor een foto: schouder op twee plaatsen gebroken. Door naar de chirurg (4): dat kunnen we niet opereren. Toch ook maar naar de neuroloog (5): ksie geen bloeding in de hersenen. Dag later naar de trombosedienst (6): stolling totaal van slag. 6 medici later en niemand die zich afvraagt waarom een oudere mevrouw op weg naar huis van de bingo met haar schouder een lantaarnpaal ombeukt. En nog steeds niemand die weet dat ze kunsthartkleppen heeft en twee keer een tia en zware bloedverdunners. Nou is mijn moeder nog van de generatie die denkt "de dokter zal het wel het beste weten" en als je haar al vraagt hoe ze gevallen is, ze het een kwartier lang kan uitweiden of het nou een lantaarnpaal was, een bordje "verboden in te rijden", of eentje met "fietspad".

Dus ben ik maar eens mee geweest naar de chirurg met de voorzichtige suggestie of het toch niet een tia geweest zou kunnen zijn, waardoor ze gevallen is. Ik behoor nu officieel tot de groep overbezorgde kinderen, die achter hun ouders aan de spreekkamer van de dokter binnenwalst en allerlei onderzoeken eist, omdat die prutsers zelf niet nadenken. Vinden ze vast bloedirritant. En hoezee, er komt vervolgonderzoek of er geen prop in de halsslagader zit, die nu steeds tia's veroorzaakt, maar ook een herseninfarct kan veroorzaken. "Ja", vond de chirurg bij nader inzien, "als u een herseninfarct krijgt en uw arm raakt verlamd, heeft u meteen geen last meer van uw gebroken schouder." Was toch per ongeluk bijna de eerste keus therapie geworden. Wordt het niet eens tijd voor een Elektronisch Ouder Dossier, die alle (medische) gegevens groepeert, zodat artsen wel overzicht hebben. Ideetje voor Rouvoet?