The day after

Knipper, het lijkt nog het meest op wakker worden uit een mooie droom. Buiten is het drukkend warm, bewolkt en motregent een beetje... Alsof het niet echt gebeurd is: ons huwelijk op een prachtige zomerse dag. Maar als ik alle bloemen, kado's, kaarten en de toch een beetje schmutzige trouwjurk hier in huis zie, zal het toch allemaal echt gebeurd zijn.

Gisterochtend zat ik in alle vroegte (voor de fashionvictims: in spijkerrok, bloesje en op teva's) bij de kapper. Daar liep ik met sluier op mijn hoofd in een stralend zonnetje weer naar buiten. Die werd op weg naar huis zorgvuldig genegeerd door voorbijgangers. Thuis door Georgette in mijn jurk geholpen, nog even de afdaling van de trap geoefend en daar begon het grote wachten in de deuropening van de slaapkamer met morele steun van Ellen en Georgette. Langzamerhand hoorde ik meer en meer bekende stemmen, tot ik Arie mijn naam hoorde roepen. Toen de trap af. Beneden stond iedereen er al in vol ornaat. Zoveel indrukken, dat alleen het knalgele overhemd van Paul me is bijgebleven. En mijn gom natuurlijk, strak in het pak, met een sieradendoosje. Als verrassing had hij een witgouden armbandje met diamantjes voor me gekocht.

Op weg naar het kasteel in de auto van Cok. Op het kasteel begonnen met het foto's maken. Dat waren we duidelijk niet gewend, zo'n camera op onze neus en we werden er ook een beetje nerveus van. Wij waren wel een uitdaging voor de fotograaf, zeg maar. Cok was er ook bij. Hij begon rustig in een hoekje wiegend op de muziek van de Bueno Vista Social Club vanachter een kopje koffie. Maar al snel ontpopte Cok zich tot een heuse mental coach, "jongens doe 'ns een beetje ontspannen", gevolgd door vele geruststellende knipogen, glimlachen en grijnzen.

Toen nam de fotograaf ons mee naar een recreatieplas in de buurt. Lekker buiten in het zonnetje, dat vonden we al een stuk leuker. Eerst foto's staand in het zand, rondgezwaaid door Arie, toen liggend in het zand. Voor ik het goed en wel doorhad stond ik met mijn jurk hoog opgehesen tot mijn kuiten in het water. Daar kregen we de smaak goed te pakken. Cok was inmiddels een heuse ware manus van alles geworden, Arie in en uit z'n jasje helpen, schoenen en handdoeken bij zich houden en z'n hoofdtaak van het moment: als eenpersoonsanimatieteam om ons lachend op de foto te krijgen. Toen nog even op het spingkussen, best lastig dat tegelijk springen. Mijn bruidskapsel oogde meteen niet zo stijf meer, zo met m'n sluier op half zeven. Dat werd door de mannen ook weer gefatsoeneerd. Na nog snel wat foto's bij de auto, moesten we ons haasten om op tijd terug ze zijn op het kasteel voor de ceremonie.

De ambtenaar stond al klaar en we hadden nog net tijd voor een half broodje en glas water als lunch. Toen het wachten tot we de trouwzaal binnenmochten op de "trumpet voluntary ". Bij het openen van de deuren naar de trouwzaal goed om ons heen gekeken, wie er allemaal waren, Doron en Marianne waren er heel onverwacht ook, zag ik vanuit een ooghoek. Tijdens de toespraak van Jan Jaap Schmitz kwam ik weer een beetje tot rust. Toch wel wat kriebels in de buik, maar onze ambtenaar had z'n aantekeningen over ons zo klein en kriebelig opgeschreven, dat er een enkele uitglijder tussenzat. Grinnik. Zo heeft Arie zijn studententijd op Hoogeveldt en niet op Hoogvliet doorgebracht. En zijn zowel Georgette als ik ons er niet van bewust, dat ze ook de vierdaagse gelopen heeft. We hebben op een vierdaagsevrijdag wel eens de hele Gonzo bij elkaar gestuiterd op Rammstein, wat voor een Tommy Hillfiger-meisje een toch niet geringe prestatie is. Ook het gebruik van onderzettertjes blijkt bij Ellen tot het verleden te behoren. Het ja-woord kwam er goed uit, en na wat geklungel kreeg ik de ring ook goed om Arie's vinger. Toen de felicitaties, champagne, toast door Astrid, foto's... En niet te vergeten: de bruidstaart: gemaakt door Georgette en Michiel. Hoe vaak ik de afgelopen maanden niet gehoord heb: "ohh, dat ze dat durft, stel je voor dat.." Nou bleken die twee echt keien te zijn in het maken van bruidstaarten. Hij was echt prachtig! Precies zoals ik het me voorgesteld had. Supermooi, het "bruidspaar eend" bovenop maakte het echt af. En beter nog: hij smaakte uitstekend!

Het was een heerlijke zonnige, warme namiddag en eindelijk was er even tijd om met een glaasje champagne in de schaduw van de parasol lekker te genieten van het heerlijke weer en eindelijk eens rustig te kunnen kletsen met alle mensen die speciaal voor ons gekomen waren.
Wat mij betreft echt het meest relaxte moment van de dag. Vervolgens afscheid genomen van de ceremoniegasten en met de daggasten een rondleiding door het kasteel gedaan. Ja, ja, die torenkamer is niet echt luxe nee. Een ligbad, dat die naam niet echt mocht hebben. Ook het bed was gemaakt voor middeleeuwse pygmeeen en niet voor Spruiten van 1.93m. Na wat opfrissen snel weer ons plekje onder de parasol ingenomen. Paul had intussen al heel wat foto's van het kasteel gemaakt.

Na vijven werden we door de heraut opgetrommeld/toeterd voor het diner. De tafel prachtig gedekt op een enkele kaars na, die uit de kandelaar bijna op ome Theo viel. Heerlijk gegeten, Arie's ouders hebben beiden een prachtige speech gehouden. Met de klassieker: "Arie op het zinkende vlot". Bij de toespraak van Arie's moeder hield ik het echt niet meer droog en Arie zat ook heel solidair mee te sniffen. Georgette was nog niet klaar met kado's geven, ze heeft een hele mooie koffer met barbecuegereedschap gegeven. Deze is tevens uitstekend bruikbaar voor een leuke messenwerp-act door Arie en mij op eventuele toekomstige bruiloften ;-).

Net toen we tegen elkaar gezegd hadden dat het echt zo'n perfecte dag was, dat het bijna eng werd, werden we op onze wenken bediend. Astrid kwam naar ons toe om te vragen of we als we ons hoofdgerecht op hadden even naar de hal konden komen. Daar stond een wat knorrige band. Ze wilden de trap niet op. Het feest moest plaats gaan vinden in de ridderzaal en het drumstel kon niet naar boven. Bovendien waren de spullen te zwaar en hadden ze geen sjouwers bij zich. Arie wilde het feest echt perse in de ridderzaal, daar hadden we immers de lokatie en band op uitgezocht. Na wat heen en weer gepraat, zouden ze uit hun oefenruimte een klein drumstel ophalen dat de trap wel op kon, op voorwaarde dat wij zorgden dat de spullen boven kwamen. Daar waren de mannelijke daggasten mooi klaar mee... Cok's takenpakket breidde zich dus weer verder uit, hernia's en kunstheupen werden genegeerd, camera's voor even aan de kant gelegd. Grote dank aan de sjouwers, jullie hebben echt ons feest gered! Het was even een hectisch uurtje, verhitte hoofden, grote zwarte koffers die naar boven moesten, in de ridderzaal heen en weer lopende bandleden, overal snoeren.

Maar als snel kwamen Astrid en de heraut ons vertellen, dat alles op tijd klaar zou zijn voor het feest. Iets te vroeg kwamen de eerste avondgasten binnengedruppeld. Familie en collega's uit de Achterhoek waren lekker op tijd. We stonden met ouders en schoonouders in de bibliotheek in afwachting van de felicitaties. Iedereen kwam geleidelijk aan binnengedruppeld. Voor de gasten was het even zoeken voor ze ons gevonden hadden daar achterin de bibliotheek. Elke keer als we de toeter van Els in de verte hoorden, kwam er weer een plukje mensen aan. Die uiteindelijk met verbaasde blik de bibliotheek in keken: "ah, hier zijn jullie". Leuk om iedereen te zien: mijn oom's en tantes, mijn collega's uit Groenlo met prachtig ogende surprise, Collega's van Arie, die ik alleen uit de verhalen kende en waar nu ineens een gezicht bijgeplaatst kon worden. Sommigen hoefden zich niet voor te stellen, die had ik allang zelf geraden: bijzonder volkje "techies" :-). Nathalie en Pieter die in hun netste goed 's middags vanaf een camping in Almere naar Echteld vertrokken waren om op ons feest te kunnen zijn. Zeilers met een lichte zonnesteek. Buren die last-minute toch oppas hadden kunnen regelen. We hebben vele kaarten, typisch achterhoekse enveloppen-met-inhoud en kado's gekregen. Inmiddels hebben we tijd gehad om alle kaarten te lezen en kado's uit te pakken, waarbij we het toch een aantal malen niet droog hebben weten te houden. Wanneer mijn moeder toch stiekem een prachtig hangertje tussen de kado's heeft weten te verstoppen?

Toen tijd voor de openingsdans. Oei, beetje klein die dansvloer, beetje snelle muziek, maar we hadden niet durven dromen dat "Walking on sunshine" zou toepasselijk zou zijn deze dag. Vervolgens mijn schoonvader achter de deurpost vandaan getrokken voor een quickstep. Hans was uiteraard onvindbaar. Die moet geloof ik altijd nogal plassen van openingsdansen :-). Toen werd het even rustig op de dansvloer en had ik tijd om te kijken wie waar stond. De achterhoekers hadden de tafels achterin de zaal gevonden. Waarschijnlijk niet wetend, dat ten westen van Arnhem halflege glazen niet automatisch vervangen worden door volle. Collega's van Arie en de limburgers hadden kwartier gemaakt op reikafstand van de bar. Onze buren wilden al wel dansen. Ik heb buurman Peter toch tot ver in de avond van tijd tot tijd boven iedereen uit langs zien stuiteren. Ook Pim en Fianne van dansles grepen hun kans om alle danslessen in praktijk te brengen. Bij de rest van de mensen moest er toch eerst nog wat meer bier in. Maar in de tweede set raakte de dansvloer al voller en voller. We kregen van Astrid nog een boekje verhalen die familie en vrienden voor/over ons geschreven hadden. We werden gefeliciteerd door de band en ik kreeg een bos bloemen van de zangeres. Ze zetten "Lang zal ze leven in". Waarna ik door mijn ooms op een stoel de lucht in gehesen werd. Ik greep mijn kans en gooide het boeket naar Ellen, die het feilloos ving. Vervolgens was er een botsing van culturen, voor de band was het "lang zal ze leven" klaar, terwijl de aanwezigen uit de achterhoek net een tweede stoel in stelling brachten om zo ook Arie de lucht in te krijgen. Maar dat ging niet door, de band zette al een ander nummer in, mijn ooms in verwarring achterlatend. Ik bevond me intussen nog steeds op de dansvloer, nooit gedacht daar ook Doron en Marianne, assistente Ineke en mijn schoonvader daar samen te vinden. Jeroen en Daan, Fred en Ellen, Inge en Henk (dank voor het steeds opnieuw vastzetten van de sluier), Jolien, Marga, mijn ooms en tantes, Sharon, Sigrid, natuurlijk Ellen en Georgette. Geweldig. Toen de band zijn laatste pauze had, nog even het periodieke gesprek van nichtje tot nichtje gevoerd met nichtje Linda. Die vond het volstrekt logisch dat er een paard op de bruiloft aanwezig was, gezien onze jeugd, waarin we vele uren al paarden aaiend en poetsend hebben doorgebracht. Tijdens de vierde en laatste set van de band kreeg Erik eindelijk zijn zin. Natuurlijk kon de band "Oerend hard" spelen. De mensen van het kasteel hadden het de volgende dag nog steeds over zijn grappige accent en volgens hen riep hij al aan het begin van de avond dat ie wel "Ali" wilde horen. Intussen waren van mijn ooms alleen ome Antoon en ome Johan nog springend op de dansvloer aanwezig, later bijgestaan door tante Gerda, ome Theo en mijn vader. Ik wist niet dat ze het in zich hadden. Zelfs Hans was los. Toen hoorden we de begintonen van "Simply the best", ons slotnummer. Halverwege hebben we ons snel uit de voeten gemaakt. Nog net ontsnappend aan een verbaasde Erik :"I'j goat toch neet veur het einde van 't feest al weg???" Snel een weg zoekend naar de torenkamer, waar we achter het raampje wachtten tot iedereen buiten was. Toen Georgette gesignaleerd was, het boeket uit het raam gegooid. Dat had veel harder gemogen! Maar ze heeft hem! Toen snel de rolgordijntjes dichtgedaan en daarna zijn we alleen nog bijna gestoord door een telefoontje van de band, die sjouwers wilden ronselen... De sjouwers van het begin van de avond hadden operatie stofwolk uitgevoerd en lagen al in diepe rust in het "Wapen van Balveren" en de gom had op dat moment ook andere bezigheden :-).

Die nacht tot half 5 geen oog dicht gedaan, want alle indrukken van de dag stonden nog vers in het geheugen en moesten eerst nog verwerkt worden. En om half 8 waren we al weer wakker. Met z'n tweeen nog wat nagepraat en heerlijk ontbeten buiten op het terras. De hotelgasten waren inmiddels ook weer bij bewustzijn en kwamen nog even langs voor wat napraten en om afscheid te nemen. Arie's auto was vrolijk versierd met slingers en we zijn over de dijk naar huis gereden. De lucht betrok en er viel een buitje. Dat was echt het einde van het sprookje. Thuis hebben we alle kado's uitgepakt, alle kaarten gelezen, de filmpjes uit Arie's jeugd bekeken, begonnen aan het dagboek dat Arie's moeder sinds de dag van het aanzoek over ons heeft bijgehouden. Het grote nagenieten is nog lang niet klaar... Nogmaals dank aan iedereen die erbij is geweest en dit tot een fantastische dag voor ons heeft gemaakt! Het cliche "de mooiste dag..." gaat voor ons helemaal op, en het was mooier en leuker dan we ooit hadden durven dromen.